Maanden na mijn terugkeer besef ik nog niet goed wat ik meegemaakt heb. Meerdere malen ben ik begonnen aan een reportage over het Surinaamse binnenland. Ik ben gestart met het neerpennen van mijn relaas van drie maanden pure kennismaking. Kennismaking met een onwaarschijnlijk landje, met een kleurrijke mengeling van mensen en een verbluffende fauna en flora. Maar telkens opnieuw ben ik gestopt. Die herinneringen drukten me te hard met de neus op de feiten: back to reality.
Ondertussen zit ik opnieuw elke dag in de les, internationale politiek alsjeblieft. Als 'onderscheiden' journalist besloot ik om toch nog niet meteen aan het werk te gaan. Even was ik het schrijven afgeleerd. De laatste weken is de kriebel echter teruggekomen. In mijn hoofd heeft zich al de eerste blogpost gevormd:
Duivenmoes
Ik zit nu vijf weken op kot, denk ik. Moeilijk om de tel bij te houden wanneer alles zo voorbij vliegt. Nooit gedacht dat het ooit waarheid zou worden, maar kijk, hier zit ik nu op mijn kleine mezzanine. Niet altijd een lachertje wanneer de garagepoort onder mij met een klap dichtgesmeten wordt. Dan lijkt het wel alsof mijn hele kot trilt. Daar eindigen de minpunten. Een eigen potje koken, op blote voeten rondlopen, op mijn gemak een filmpje bekijken en mijn eigen zin doen, dat zijn de ingrediënten van mijn kotleven. Zelfs stofzuigen en afwassen vind ik op een of andere manier ontspannend.
Nu, er is iets anders dat me de voorbije weken bezig hield. Een duif. Niet echt een beest waar ik dol op ben, maar toch wel fascinerend. Tijdens een van mijn eerste fietsritjes van school naar mijn kot, heb ik het voor het eerst ontdekt. Morsdood, in het midden van de weg. Het proces van vertering had zich reeds ingezet, maar de contouren van een duif waren nog duidelijk zichtbaar. Week na week heb ik het proces van achteruitgang meegemaakt. Op dit moment kan ik het enkel nog een hoopje noemen. Een platgereden hoopje pluimen.
Of hoe je, je naast de belangrijke dingen uit je leven ook kan bezighouden met iets dat hoort bij de dagelijkse beproeving van 'survival of the fittest'. Maar is het wel eerlijk om als mens een auto in te zetten tegen de natuurlijke kracht van een duif? Mij heeft het alvast geboeid.
Hieronder nog een foto van Jan, genomen tijdens onze beklimming van de Ananasberg in het Surinaamse regenwoud.
