Cadeautjes zijn er ... om te houden

Cadeautjes. Ik doe er niet aan mee. Nee.
Of toch niet in de traditionele zin. Geven.
Ik wil ze gewoon kopen. En houden. Heel hard houden.

Oke, toegegeven, ik heb een egoïstisch trekje. Of misschien wel meerdere.
Eigenlijk zou ik beter hele lelijke cadeautjes kopen. Zo van die scharminkels die je achteraf te koop aanbiedt op eBay en waar dan nog geen kat naar kraait. Ja, dat zijn toekomstplannen.

Maar nu zit ik er dus mee. Hoe moeilijk is het toch. Een beetje afstand doen van mijn eigen goede cadeautjessmaak -kuch kuch. Heb vanavond een van die aankopen op mijn oren gezet. Kwestie van het gevoel toch gehad te hebben. Snap je?

Ik ga er gewoon een papiertje bijsteken:

"Lieverds, ik apprecieer het ten zeerste dat jullie dit cadeautje met volle goesting aannemen. Zeer zeker. Toch wil ik met enige aandrang vragen: mocht er ook maar één opmerking zijn, één kleine steek los, één scheurtje, één 'waterookkanfoutgaanbijeencadeautje' ... aarzel niet het me te melden. Gewoon: een retourtje naar de gever. Ik zal dit met enige verwondering vaststellen en uit voorzorg het geschenkje zelf bijhouden. Om zo geen ongenoegen te scheppen. Mijn beste wensen."

Not done, hoor ik jullie luidop kwaken. Pech gehad.
2012 wordt een toppertje.

Schorremorrie.

Het was zomaar eventjes het meest verfijnde woord dat het voorbije feestweekend aan m'n oren kwam. Het kwam nota bene uit de mond van meneer pastoor gevloeid. Ja, meneer pastoor heeft een rijkgevulde woordenschat. Op kerstavond blijft het een kleine traditie om de kerk van Durmen even gezinsgewijs onveilig te maken.

Maar dus plots hoorde ik daar het woord schorremorrie als een galm door het kerkje vliegen. Een beetje opgeschrikt uit mijn droomwereldje, probeerde ik uit te vissen in welke context we beland waren. Het bleek te gaan over de -in de kerststal gestalde - beschermschaapjes van de kleine koter, Jezus.

Gepeupel, schorem, samenraapsel - het synoniemenwoordenboek weet altijd raad. Ik vraag me af of zo een woord ook zomaar in de Bijbel neergeschreven staat. Spontaan doet het bij mij geen christelijk belletje rinkelen. Nu ja, gelukkig kregen we na de viering een glaasje glühwein opgegoten. Gedaan met wolachtige gedachtenkronkels.

Symptomen

Ik voel het al.
Ze komen er aan.
Er is niets dat ze nog tegenhoudt.

Mijn (wortel-brocolli-paprika-ajuin-prei) brokkensoep is een van die typische symptomen.
Ook de fristibrikjes - die in startpositie staan in de kelder - zien er onheilspellend uit.
Hoef ik nog meer te zeggen?

De wegdroommomenten in de bib zullen binnenkort ingekort worden. Al blijft het me enorm fascineren hoe de werkmens rechttegenover mij zijn dag inplant. Sowieso neem ik een tactische plaats in. Ergens vlak aan het raam, met kans op afleidingsgevaar. Wanneer het lichtjes begint te schemeren, licht het gebouw voor me langzaam op. De ene na de andere 'nine-to-five' werkmens zie je rechtspringen. Of in sommige gevallen: rechtstrompelen. De fluovestjes worden aangedaan, een laatste woordje met de collega's gewisseld en dan wordt er op zoek gegaan naar het vervoersmiddel dat de laatste rechte lijn naar huis inzet. Raam na raam krijgt een donker tintje. De enkele zittenblijvers zijn sowieso de strevers van het bedrijf (of de eeuwige computernerds). Of hoe je dat 'we-leven-in-een-bokaalgevoel' ook in de bib kan ervaren.

Mijn gsm die door m'n kot fladdert,
rondvliegende dakpannen,
lopen als het stormt,
knopen die zomaar van m'n jas springen,
té veel plannen maken voor februari,
...

Het zijn allemaal symptomen.

Hardnekkige zeepbelvlekken

Een studie internationale politiek, met als afstudeerrichting derde wereld, levert af en toe ‘gevatte’ reacties op.

Word jij dan opgeleid om de arme, Afrikaanse kindjes te redden? Is het wel veilig om naar dé derde wereld te gaan?

Tot daartoe de perceptie van enkele onwetenden. Uiteraard was het mijn droom als 12-jarige om de wereld te gaan redden. Ik zou heel rijk worden en al mijn miljoenen aan die arme Afrikaantjes geven... (Dat was mijn antwoord op de nostalgische vraag: "Had je tien miljoen wat zou jij dan doen?")

Helaas, die bubbel is enkele jaren geleden met veel vertoon opengesprongen, met hardnekkige zeepbelvlekken tot gevolg - beter dan rode wijn, denk je dan. Maar zelfs met schrobben zijn ze niet meer van mijn netvlies te krijgen. Met geld alleen koop je de armoede niet uit de wereld. En wat is geld eigenlijk? Als je vandaag zelfs niet meer weet of onze teergeliefde euro te vertrouwen is (zelfs Hendrik Vos, onze rosse Europaheld, geeft ons geen zekerheid meer). Staatsbons, bad banks, reddingsfondsen, ... al ooit geprobeerd om je daar een beeld van te vormen? Ik wel. Maar hoe - in godsnaam - kunnen we daarmee hongerige magen vullen, vraag ik me dan af.

Enfin, wat ik eigenlijk zeggen wil. Op enkele jaren tijd is mijn visie, mijn perceptie en mijn houding ten opzichte van ontwikkelingssamenwerking grondig door elkaar geschud. Het is niet altijd wat het lijkt. Het bombastische woord 'ontwikkelingssamenwerking' klinkt als een broodnoodzakelijke - of om in de context te blijven manioknoodzakelijke - onderneming, maar er is nood aan enige relativering.

Dat Angelina Jolie - walhallagewijs - handjes schudt met AIDS-weesjes, dat zien we wel allemaal op de voorpagina's. Maar dat die 'naïeve Afrikaantjes' ook hun eigen oplossingen naar voren schuiven, dat krijgen we niet of toch heel weinig te lezen. Onlangs heeft een lezing van de Nederlandse journaliste Linda Polman me wel heel hard met de neus op de feiten gedrukt. Zij heeft het duidelijk gemunt op de onethische praktijken binnen de wereldwijde hulpverlening. 'Afschaffen die handel' was haar (oerHollandse - maar in het Engels uitgedrukte) antwoord.

Zij is wel heel radicaal. Maar laat de gewone mens maar eens de ogen fronsen, zeg ik dan. Want daar reken ik mezelf ook bij. Zolang je geen genuanceerd beeld krijgt op het werk dat landen, ngo's en andere internationale organisaties verrichten in ontwikkelingslanden, blijf je enkel geloven in het goede van al die nauwopgezette hulpacties. Maar waarom hoor je dan elke dag opnieuw over hongersnoden, torenhoge armoedecijfers en andere oneindige crisissen? Dat is nu net de complexiteit van het hele gebeuren.

Gewoon, denk er eens een beetje dieper over na als je binnen een tiental dagen jouw bijdrage levert voor het grote Music for Life-circus. Niet alles is wat het lijkt. Toch ga ook ik opnieuw me een beetje laten meeslepen door al die liefdadigheid. Want ik blijf - soms een beetje tot het naïeve toe - geloven in het goede van elke mens.
Gewoon, omdat ook ik nog steeds geloof dat we wel iets kunnen verwezenlijken. En omdat ik dat gevoel niet helemaal wil kwijtspelen.
Gewoon, omdat ik heel graag mijn vleugels wil openslaan en zelf van dichtbij wil ontdekken hoe zo een organisatie hulp levert. Nu kan ik wel mijn oren en ogen openzetten, maar zolang ik niet in het circuit zelf zit, blijf ik verschillende visies absorberen.
Gewoon, zo gewoon.

En als afsluitertje, omdat het vandaag de zin was die de allereerste tandpastasmile op mijn gezicht bracht:

"Ik wens je een 2012 vol liefde, peis en vree, dit geschenk komt uit mezelf, het is een doos vol diarree" (MFL)

Zondagochtendlijkheden

Vandaag viel het me op hoe iedereen zo z'n eigen zondagse ritueeltje heeft. Een mengelmoes van activiteiten en zottigheden - langslapers voor één keer niet inbegrepen.

Eerst heb je daar die onfortuinlijke mountainbikers. Met modderspetters bedekt van kop tot teen. De ene al meer in het zand bijtend dan de andere. Uiteraard had ik niet verwacht dat de route-uitstippelaars net mijn looptoertje uitgekozen zouden hebben om hun tweewielers op los te laten. Na enig heen-en-weer gediscussieer in mijn hoofd, dan toch maar beslist om de mountainbikers tegemoet te lopen. Ik zou niet wijken. Oke, een keertje dan, een beetje laat zag ik de tegenligger en moest ik wel eventjes kennismaken met de verse modder. En ja, ook toen die fotograaf daar in aanvalspositie lag om toch maar de beste kiekjes te nemen - daar ben ik even subtiel langsgeglipt. De 'goeiemorgens' kwamen al even spontaan als de omkijkende blikken. Een van die 'beren' hoorde ik doodleuk opmerken: een beetje jong, dat 'jogsterken'. Grr als ik een woord haat dan is het dat wel. Oke, ik ben geen sprintster, maar 'jogsterken' klinkt zo beneden alle peil. Wacht maar tot ik hem zeg dat ik eigenlijk bijna dezelfde afstand als hem afgelegd heb.

Ook de paardenmannen haalden vanmorgen hun beestjes van stal. In volle galop (de paarden uiteraard, ik heb het zelf ook wel eens geprobeerd, maar met twee benen was dat niet zo indrukwekkend) voelde ik hun hoeven steeds dichterbij komen. Stiekem was ik wel een beetje op m'n hoede en miste daardoor op een haar na m'n bocht.

Dan waren er nog de wandelaars met een waaier aan hondensoorten. (De ideale manier om mijn hondenangst onder controle te houden.) Een visser die een 'kanjer' bovenhaalde. De seingevers. De zondagchauffeurs. De vogelzoekers. De jagers. De staarders.

Voor elk wat wils.

Mijn voeten blijven voorlopig vastgeroest, ploeterend in de modderige bossen.

Handigheden

Vanmorgenvroeg met half slaperige ogen de Kantienberg beklommen (kwestie van toch een beetje te overdrijven). Maar om acht uur 's ochtends is het altijd een beetje pijnlijker om kasseien te overwinnen, sleurend aan een zwaar geblesseerd fietswrak.

Nu ja, ik was dus op weg naar een van de fietsherstelplaatsen hier in het Gentse, speciaal gefabriceerd voor de 'handige student'. Geen idee wat dat zou geven. Ik ben niet bepaald de persoon met de meest technisch aangelegde vaardigheden. En met een papa met 'twee linkerhanden' (interpretatie zijnde: handen waarmee hij letterlijk ALLES kan - als medelinksepoot ben ik uiteraard tegen de discriminatie van linkshandigen) heb ik mezelf niet echt de kans gegeven om zelf een fiets te bestuderen en repareren. Meestal was een kleine smeekbede voldoende om de papa aan het werk te zetten.

Nu wou ik mezelf toch wel eventjes bewijzen. Al snel was het mijn beurt om m'n tweewieler aan de haak hangen. In een, met strepen, afgebakende ruimte kreeg ik een gereedschapskoffer ter beschikking en werd ik aangemaand om mijn remmen en band onder handen te nemen.
Resultaat: een ietwat klungelige poging om dan uiteindelijk vast te stellen dat er wel heel veel 'vijsjes en bouten' op mijn fiets bevestigd waren en dat ik vanmorgen toch beter geen wit truitje aangetrokken had. Beetje laat.

Eenmaal de fietsenman me op weg geholpen had, kwamen die remkabels en -blokjes vrij snel op hun plaats te zitten. Het bezorgde me spontaan een kleine adrenalineopstoot. De achterband vervangen, deed ik met behulp van een man die zelf verklaarde zich niet te willen bemoeien, want dan zou de 'echte' fietsenmaker weer kwaad zijn. Toch kon het hem niet beletten om me toe te fluisteren het zo en zo en zo te doen. Een lichte vorm van 'ik-wil-dat-meisje-niet-langer-zien-ploeteren-bemoeienis'.

Met pikzwarte pollekes even het resultaat bestudeerd: een splinternieuw ros, klaar om te bestijgen. Na mijn handen een neurotische schuursponsbeurt te hebben gegeven, kon ik met mijn zelfgemaakte fiets te straat ophobbelen.

Handigheden. Nooit gedacht dat ik het in mij had.

Toepasselijk: het boek 'Foto Vélo' is al enkele dagen mijn trouwe slaapmutsje. Rondtrekken met de fiets van Hongarije tot China, het is eens wat anders dan het vliegtuig opstappen.

Uitdagender.

Gênant

Snelste Ikea-bezoekje ooit staat op naam van ... mezelf. Na een kleine zoektocht aan het Sint-Pietersstation alias 'de bouwwerf', vond ik al snel wat ik zocht: de tram richting Flanders Expo. Zonder veel poempa (altijd al een beetje mijn eigen woordenschat gehad) aangekomen op de parking van de Zweedse, onlangs lichtjes geterroriseerde, winkelketen. Na enige twijfel besloot ik om maar meteen de fabriekshal in te duiken. Geen tijd voor keukenhandigheden, even een korte stop aan de stofjes en co, ook heel even vol bewondering naar een gigantisch muuraccessoire staan gapen, maar dan volle gas naar de zaal waar de geur van kaarsen, valse bloemen en andere decoratiemogelijkheden meteen m'n neus inpalmde. Snel gevonden wat ik zocht, besloot ik toch eventjes te gluren in de koopjeshoek. Alweer mijn kussenarsenaal een beetje uitgebreid, al moet ik bekennen dat deze wel écht gemaakt is om in mijn kot een beetje te liggen pronken. Na enige zelfscanproblemen veilig buitengeraakt met een ananassmoothie in de ene hand, het kussen onder de andere arm. In de tram vol verwondering ontdekt dat mijn eerste rit nog niet verlopen was. Straffe toeren.

Helaas een kleine domper wanneer ik mijn 'ros' uit het rek haalde. Met een platte band is het niet bepaald handig om Gent onveilig te maken. Mits enige positiviteit toch opgemerkt dat het wellicht niet zo handig was geweest om met een kussen onder mijn arm door het Citadelpark te razen. Stappen dus. Onderweg leek ik veel bekijks te hebben. Vreemd. Het lag wellicht aan m'n haar dat een beetje wilder lag dan doorgaans. Ja, dat zou het wel zijn. Straks even 'pimpen'.

Daarnet toch snel eens een blik in m'n spiegel geworpen ... blijkbaar had de ananassmoothie het nodig geacht om mijn neus te voorzien van een geel laagje smurrie.

Gênant.

Chaotisch dagje

Ja, ik had aan mezelf beloofd om weer een beetje vroeger op te staan, om mijn ritme een beetje bij te timmeren. Maar nee, liefste vuilniskar, ik bedoelde daarmee niet dat jij me moest wekken vanmorgen om 7 uur toen je met je 'loeiende lichten' heel mijn kamertje in een oase van oranje, gele flikkertinten omtoverde. Normaal duurt het tot 's middags voor de mannen van de vuilnis onze straat onder handen nemen, dus niemand was voorbereid op jouw vroegtijdige passade.
Met als resultaat dat de overgrote meerderheid van mijn straatburen - pyjamagewijs - rond negen uur hun gele vuilniszakjes uitstalden, zich van geen kwaad bewust. Uiteraard snappen ze niet waarom hun zakjes daar nu nog steeds staan. Helaas zal de stoep nog geel uitslaan tot komende zondagavond. Tja, kotstudenten zeker.

Blijkbaar was het deze middag seniorenbijeenkomst in de Kinepolis. Een horde kwieke oudjes bestormde bijna de trappen van de cinema toen ik daar passeerde op weg naar het station. Heerlijk om te zien. Tijdens een normale filmavond zie je zelden of nooit + 60-jarigen rondom je. Ik vraag me trouwens af hoe het klinkt, zo een lachsalvo van een zaal vol valse tanden.
Serieus nu, super dat er zulke uitjes georganiseerd worden. Want wie wil er nu niet als pensioensgerechtigde lekker onderuit zakken in een zetel met een gigantisch scherm voor zich, wetende dat je zelfs zonder bril bijna niets van de film hoeft te missen? (Tenzij ze stiekem puberachtige streken vertonen en de zeteltjes achterin inpalmen. De 'Kinepolis Bastards'.)

En om mijn terugtocht compleet te maken, in het station van Lokeren werd ik bijna omver gesnuffeld door een kanjer van een drugshond. Nietsvermoedend zat ik daar op een bankje mijn Guidomagazine te lezen, toen ik plots een wel heel luid gehijg hoorde. Bleek die hond het gemunt te hebben op mijn tassen (kon ik best mee leven, het zou me verbazen dat er tussen de vuile was en schoolboeken een poedertje te vinden was). Maar even daarna beval zijn begeleider om ook mij volledig te besnuffelen. Net geen klauw in mijn bil, maar wel een fikse hartklopping tot gevolg. Je weet maar nooit, stel dat je per ongeluk naast iemand op de trein zat die drugs bij had, en dat die hond dat rook. Of misschien reageerde die ook wel op mijn angstige ogen. Brr. Was echt even schrikken.

Thuisgekomen, heel snel mijn loopschoenen aangetrokken en genoten van een machtige zonsondergang. Met rechts van me de E17 met de toeterende vrijdagavondchauffeurs, links van me 'de uitgestrekte Zeelse boerenvelden'. Klik.

Gij zijt mijne man ...

'Gij zijt mijne man ...'

Heerlijke zondagavondnostalgie. Hoe die woorden uit de mond komen van een geblondeerde, licht papzakkerige Koen De Graeve: simpelweg briljant. Van Vlees en Bloed is terug van weggeweest. Zelfs in de herhaling lijkt er geen slijt te zitten op de 'drogeworstenhumor' van deze bende klasseacteurs.

'Gij zijt mijne man ...'

Wou ik gisteren wel ook eventjes kwijt aan Ozark Henry. In een uitstekend werkende 'oldschool'-discman, schalde zijn stem gisterenavond door m'n hoofd. Het bracht de nodige rust over m'n te veel nadenkende, overkokende hersenpan. En het bracht ook opnieuw de 'goesting' naar boven om binnenkort nog eens een concertje mee te pikken van hem of een andere overgetalenteerde Belgische artiest. Suggesties altijd welkom.

'Gij zijt mijne man ...'

Dacht ik voorbije donderdagavond ook toen ik rondneuzend rondliep op de Boekenbeurs en bijna per ongeluk stootte op het mooiste mannelijk exemplaar dat aanwezig was daar in die overvolle hallen. Kobe Ilsen met name. Oke, een man uit het showbizzwereldje. Toch meer in zijn mars dan de gemiddelde (zelf uitgeroepen) schoonheidskoning die rondhuppelt in de catacomben van het 'BV-schap'.

'Gij zijt mijne man ...'

Niet. Staat in grote letters op zijn hoofd geschreven (en in nog grotere woorden in mijn hoofd geprent), dat telkens opnieuw verschijnt wanneer er een kink in de kabel zit tijdens de slopende regeringsonderhandelingen. Zucht. De politieke spelletjes die ene De Wever Bart speelt, lijken meer op een zoveelste poging tot volksmennerij, tot brood en spelen. Ik praat niet goed hoe de andere partijen zich gedragen ten opzichte van de partij die nogal slinks uit de onderhandelingen gevlucht is. Daarvoor reikt mijn binnenlandspolitieke analyseniveau niet ver genoeg, ondanks de boeiende lessen van Devos Carl afgelopen schooljaar. Maar laat ons een beetje redelijk blijven. BDW is een geweldig retoricus die iedereen van ons omver kan blazen met zijn ruime taalkennis, hier en daar is er ook een idee van hem dat me (slik) aanspreekt, toch is er nood aan een tegenmacht en een beetje meer vriendschappelijkheid.

Tot hiertoe mijn bijdrage aan het diepzinnige wereldje van Belgische Vedetten. Ik geef toe, af en toe smul ik wel eens van een Story-nieuwtje of Dag Allemaal-roddel. Het hoeft niet elke dag te gaan over Europese crisissen of Leopolds koloniale praktijken of Landgrabbing in Africa ofofof...

Maar ik moet wel toegeven dat ik voor dat laatste toch een lichte voorkeur voor heb :-)

Tokkel

Tokkel tokkel. Eerlijk? Ik ben geen muzikaal toptalent. Laat staan dat een noot bij mij enige vorm van herkenbaarheid doet oproepen. Tokkel tokkel. Oke, soms maak ik muziek in mijn hoofd, af en toe laat ik zelfs een paar klanken uit mijn mond ontsnappen. Nog eens eerlijk? Meestal lijkt het niet eens op hetgeen ik probeer na te murmelen. Tokkel tokkel. Maar met een gitaar in mijn handen lukt het me toch enige expressie uit te drukken. Druk in gesprek maakte elke snaar die ik aanraakte net die woorden in me los die al eventjes vastzaten. Ik geef toe, met mijn linkse poot, een rechtse gitaar bespelen: het blijft een beetje tegendraads. Maar dat is nu net hetgeen me zo aanspreekt.

Gent blijft trouwens gekke dingen doen met me. Daarnet bijna een overstekend mitje omver gereden omdat ik zo gefascineerd was door de luchtballon die bijna helemaal - letterlijk - de mist in ging. Gisteren toen ik net buitenstapte uit de bib, passerend voorbij de fietspomp, stak ik bijna mijn armen in de lucht toen een luide knal m'n oren vulde. Bleek de dame achter me te zijn, die net iets te fanatiek haar band had opgeblazen. En tijdens de les was het ook al niet ideaal om vliegende kruiwagens voorbij het raam te zien passeren. Maar goed, de metropool Gent laat zo maar weer zien waarom het de moeite waard is om af en toe eens duchtig rond te staren.

Nog een kleine noot ter afronding: heb een lijstje gemaakt met dingen die ik allemaal gedaan wil hebben voor m'n 25ste. En, laat het een opluchting zijn voor velen: muzikaal toptalent worden, staat niet in mijn top vijftien :-).

Tokkel.

Sunday morning

Met het liedje 'Sunday morning rain is falling ...' dreunend in mijn hoofd vertrok ik gisteren richting Gent. Helemaal geen regendruppel in de lucht, maar toch bleef het melodietje onder mijn hersenpan klinken. Een uurtje extra slaap had me duidelijk een beetje licht in het hoofd gemaakt.

Overstappend in Lokeren viel mijn oog op het stationsplein vlak naast het perron. Een hele horde kraampjes en kwetterende zondagsmensen trok mijn aandacht. Juist ja, de wekelijkse Lokerse rommelmarkt. Na een lichte 'twijfelachtigheid' besloot ik de eerstvolgende trein voorbij te laten donderen, om toch maar zelf een kijkje te kunnen nemen tussen de mufruikende (vermengd met de 'frisse' geur van hotdogs en andere hongerstillende attributen, want ja, ook op zondagochtend durven mensen te zondigen) spulletjes.

Lustig ronddolend viel m'n oog op een bende jonge kabaalmakers. Met een flesje (fluitjes-)bier in de hand deden ze een poging tot onderhandelen. De rommelmarktverkoopster hield echter voet bij stuk en weigerde een beer van z'n T-shirt te ontdoen omdat de rebelse kerels toch zo graag even wilden testen wie de stoerste borstkas had. Verdere ontwikkelingen heb ik bewust aan me laten voorbijgaan. Een bruine, lederen tas had mijn blik gekruist. Een kleine tinteling zorgde ervoor dat mijn nieuwsgierigheid het won van mijn 'nee, ik heb al genoeg - ongebruikte - tassen staan in mijn collectie'. Bij nader inzien was de verliefdheid toch niet groot genoeg om de portemonnee boven te halen. Wel nog snel een paar cd'tjes meegegraaid en - slechts twee euro armer - dan opnieuw het perron opgeklommen.

Beland in Gent kroop alweer het zondagochtenddeuntje in mijn hoofd. (On)Bewust reed ik met een metersbrede glimlach door de straten die ik ondertussen bijna blindelings onveilig kan maken. De eerste jogger die ik tegenkwam, leek de aanmoediging iets te gretig aan te nemen en liep bijna tegen een boom terwijl hij knikte en zijn wittetandenlachje bovenhaalde. Toen ik op mijn kot terechtkwam, kon ik trots zeggen dat ik zowat elke menselijke huidskleur gepasseerd was, en dat iedereen het blijkbaar wel aanstekelijk vond om een zondagse opstoot van vrolijkheid te zien passeren.

Na een looptochtje en een alweer vernieuwende ontdekkingstocht in het Gentse, kon dat gesmaakte zondaggevoel opnieuw een weekje z'n schelp inkruipen. (Wanneer ik nog maar denk aan het woord 'schelp', komt spontaan het gekende Coolsaet-deuntje 'Nationalisme is een lege schelp die ingevuld moet worden' ... bovendrijven. Tot daar mijn schoolse kennis)

Adios

Verkocht

Op mijn plekje gezeten (de Rodentorenkaai) in het Gentse, werd ik even afgeleid door het meeuwenspel dat zich boven het water afspeelde. Het ultieme zeegevoel kwam even bovendrijven.
Niettemin werd mijn aandacht snel verplaatst naar de onheilspellende gifgroene letters die ik in de verte zag verschijnen. Het zou toch niet waar zijn ... Na een 'closer look' bleek het duidelijk. VERKOCHT. Het huisje dat ik reeds twee jaar lang passeerde telkens met de gedachte: 'Als ik later groot en sterk zou zijn (en - klein detail- als mijn portefeuille ooit rijkelijk bedeeld zou zijn) dan koop ik dit huisje en tuur ik elke dag (als ik niet op reis ben) naar dat wonderlijke plekje.' Helaas. Ze zijn me voor geweest. De huisjeskannibalen.




Terug naar de realiteit, ik zat daar niet enkel mijn dromen te beleven. Vol goeie moed had ik mezelf de opdracht gegeven enkele boeken uit te pluizen op zoek naar een nieuwe invalshoek voor mijn masterproef. Nog niet volledig gelukt, maar toch wel enkele nuttigheden tegengekomen. Benieuwd waar ECHO me nog allemaal heen zal leiden.

Ohja, het is weer mandarijntjestijd. Vandaag ontdekt dat zoiets als een mandarijntje het kind in mij terug bovenhaalt. Sommigen zullen beweren dat, dat altijd wel ergens aan de oppervlakte zit, maar op zo'n dag als vandaag, voel ik het toch meer dan anders kriebelen. Op de fiets kon ik het daarnet ook niet laten om telkens het grootste afgevallen herfstblad te voelen kraken onder mijn banden. Dat ik daar dan als een dolgedraaide puppy van links naar rechts bij zwalpte, kon me toch helemaal niets schelen :-).

Het jachtseizoen is open

Dit weekend het mooiste compliment ooit gekregen van een bende jagende peetjes:

"Zo een schone ree, daar mogen we niet op schieten, mannen"

Ik dacht bijna dat ze met een zweep achter me aan zouden komen. Een betere motivatie om verder te lopen had ik me niet kunnen indenken. Heerlijk om zo een zondagochtend te beleven. Naast jagers, kwam ik op mijn looptochtje van Zele naar Wetteren ook een bende wielertoeristen tegen die me wilden meenemen op hun 'ros' (ware het niet dat die mannen nog nooit gehoord hadden van een bagagerekje), en ook jonge gastjes op stap met de bomma die in hun volle enthousiasme bijna de gracht induikelen -met MegaMindy-fietsje inbegrepen. In Schellebelle heb ik eventjes valsgespeeld en de overzetboot genomen. Er zijn zo van die plaatsjes waar je urenlang onverstoord kan zitten lummelen. En dat idyllische plekje is er zo eentje.

Om een lang verhaal kort te maken: de combinatie 'lopen en ondertussen een familiebezoekje brengen', was zeker geslaagd. Onderweg zelfs mijn journalistieke brein(tje) nog eens aan het werk gezet. Dat is ook waarom ik het een beetje vertik om 'oortjes in mijn oren' te proppen. Muziek werkt aanstekelijk, feit, maar tijdens het lopen vind ik het net leuk om alle remmen in mijn hoofd even los te laten. Aanrader!

Marathonmood

Een ijzelingwekkende eerste kennismaking met het verschijnsel 'marathon' heeft me met beide voetjes het nieuwe (én wellicht laatste) studentenjaar ingeblazen.

Van kilometer één tot kilometer 36 loopt het verdacht goed. Een bende onklopbare 'duracell konijnen' lijken mijn benen te besturen. Een kleine inzinking bij kilometerpaal 22 werd snel verholpen door enkele bananenhappen.

Maar vanaf die (vervloekte!) kilometer 36 - ondertussen reeds vol goede moed menig kreunend mannen-en vrouwenlichaam voorbij gesneld - krijg ook ik een zure oprisping beginnend in mijn kuiten. Tergend traag kruipt die kramp omhoog, blijven stekend in mijn bovenbenen. Het tempo dat ik zolang kon volhouden, zie ik meter per meter aan kracht inboeten. Ook lukt het niet langer om mijn hersenkronkels ervan te overtuigen dat het nu écht wel de allerlaatste kilometers zijn. Ze lijken te blokkeren onder de zonnestralen en onder de aanblik van andere, 'stervende' lopers.

Ik heb mezelf moeten voortslepen, ik heb spelletjes moeten spelen in mijn hoofd, ik heb mezelf vervloekt om het feit dat ik mijn zinnetje wou doorzetten en aan een marathon wou deelnemen zonder echt te weten wat ik mezelf zou aandoen! Maar wat ik vooral gedaan heb, is luidop (ik geef toe, enkel als er in een straal van 50 meter geen kat te bespeuren was) mezelf aanmoedigen om toch maar dat lopen vol te houden en het wandelen te beperken tot het allernoodzakelijkste!

En het heeft geloond. De laatste bocht voor ik de eindsprint aanging, zag ik twee vurige supporters op me wachten en dat gaf die laatste adrenalinestoot die ik nodig had om toch maar de finish te bereiken. Bijna sprongen de tranen in m'n ogen, maar dat pretje wou ik niemand gunnen. Een redelijke tijd - 4u 17min - maar stiekem toch een beetje ontgoocheld dat ik mijn eigen streefdoel - 4u 15min - net niet gehaald had...

Na twee dagen lichte stijfheid in m'n bovenbenen kon ik opnieuw zonder problemen de trap af.

Ondertussen zitten we aan week twee van dit schooljaar. Nog snel even van het zonnetje genieten voor de herfst ons inpalmt!

Geniet ervan...

Bring it on

Wat een lekker weertje. Het doet me hopen, smeken, verlangen naar meer. Heerlijk om Gent opnieuw te zien openbloeien. Het is onwaarschijnlijk wat een straaltje zonneschijn doet met de horde studenten in het Gentse. Reuzezonnebrillen, de eerste reflecterende benen, terrasjes à volonté en tot 's avonds laat samentroepen om toch maar geen enkele graad te missen van de voorbijgaande zomerse dag.

Gisterenochtend heb ik met een studiegenootje de 'Blaarmeerse bossen' onveilig gemaakt. Het was mijn eerste looptocht in die contreien, maar nu ben ik helemaal verkocht. Het rook echt naar een opkomend lentezonnetje en dat kan ik enkel aanmoedigen. Vorige week heb ik beslist om te trainen op weg naar de 'Dodentocht'. Een hondertal kilometer lopen, wandelen, afzien, blaren kweken, ... een mens zou voor minder in z'n bed blijven liggen! Het is echter een uitdaging die ik al jaren aan wil gaan, maar nu ook effectief in 'doen' zal omzetten.

Oke, ik hou het niet langer uit hierbinnen, ik trek richting de Rodetorenkaai. Mijn favoriete, Gentse, zonnige uitzicht.

Duivenpoepbrug

Genant gevaarlijk is het. Voor je het weet ligt er een witachtige brei op je schouder of op je arm of in het ergste geval op je hoofd. Menig slachtoffer weet hoe het voelt. Ik heb het over de befaamde duivenpoepbrug (als synoniem voor de Ter Platen brug). Al verschillende keren zag ik een duif zich nestelen op een strategische plaats, klaar om het 'poepkanon' af te vuren. Elke dag heb ik het gevoel dat het nu mijn beurt is om de volle laag te krijgen. Maar voorlopig zijn de duiven me gunstig. Al was het vorige week toch bijna raak.

Absurditeiten

Kleerscheuren heb ik niet overgehouden aan het eerste semester, wel een 'broek vol goesting' (om het in mannelijke termen te zeggen) om te ontdekken wat dit semester in petto heeft. Ondertussen zitten we alweer bijna aan het einde van week twee. Met slechts vier vakken lijkt het alsof er een wereld van tijd voor ons opengaat, toch gaat het sneller dan ooit. Een vak als politieke economie was tegen de verwachtingen in vanaf de eerste les onwijs boeiend. Alleen had ik het gevoel dat alle termen en afkortingen die rondvlogen als een baksteen op mijn nuchtere maag terechtkwamen. Hoe graag ik het ook wilde begrijpen, meteen had ik door dat dat er niet onmiddellijk in zat. Maar kijk, na les twee kan ik al zeggen dat de financiële crisis een (bijna) opgelost mysterie voor me is.

Naast de lessen was het vooral heel leuk om terug een sociaal leven op te bouwen in het Gentse. Na maandenlange isolatie vond ik het geweldig om opnieuw heel de stad te doorkruisen zonder mezelf een buitenaards wezen te voelen. Het grote volksfeest rond het wereldrecord regeringsvorming was een beetje Gentse feesten getint. Of van absurditeiten gesproken, toen ik gisteren mijn loopschoenen aantrok en langs het water genoot van het beeld van de mysterieuze woonboten, sprong ik bijna de Leie in toen ik net geen hamster/cavia vermorzelde. Dat beestje liep daar, zomaar.

En eindelijk ben ik begonnen met dansen, jazzdans meerbepaald. In Zele had ik al eens een jaartje ervaring opgedaan, maar heel veel was daar niet van blijven hangen. Wel dat het mijn wekelijkse uitlaatklep was. Ook nu moet ik nog steeds toegeven dat ik een kluns ben en blijf in het onthouden van de juiste pasjes. En toch zorgt het voor de nodige adrenaline. Het vrije gevoel stroomt dan door mijn aderen en het rondhuppelen zorgt voor instantvrolijkheid.

Hopelijk blijft Gent me zo af en toe verbazen.

Just because

GeMiS

Exact één jaar geleden:

Met een bonzend hart stap ik het vliegtuig uit. Eindelijk. De luchthaven Zanderij ligt bijna middenin de savanne. Een kleine barak en een enkel vliegtuig op de landingsbaan. Niets in vergelijking met het megalomane Schipholgedoe. En ik hou er al meteen van. Dit is Suriname, dit is waar ik drie maand lang een cultuurshock van jewelste zal ondergaan...

Ondertussen hoef ik niet meer in de toekomstige tijd te schrijven. Met spijt in het hart moet ik zelfs de verleden tijd bovenhalen. Het lijkt als gisteren maar ondertussen is het dus een jaar geleden.

GeMiS

Overdrive

Mocht ik alle overuren optellen die mijn hersenen deze week gedraaid hebben, dan zou mijn baas wellicht failliet gaan. Meerdere keren gingen ze in overdrive, af en toe kwam er enkel gestotter uit, maar meestal voelde ik gewoon een onvoorstelbare dwang om al hetgeen er in zat er gewoon keihard terug uit te spuwen. Gelukkig kon ik die dwang onder controle houden.

Ondertussen blijft er enkel nog een bonkend hamertje over. Slaaptekort zal hier wellicht de schuldige zijn. Op een bepaald moment voorbije week zat ik zo ver dat ik het overweegde om een blikje energiedrank binnen te gieten. Maar toen ik het blikje openklikte, kon de geur me allesbehalve bekoren. Met een drafje goot ik heel het goedje in mijn (overvolle) afwasbak. Toen ik daarnet (eindelijk) de afwas deed, rook ik nog de onheilspellende stank. Hoe zoveel studenten hiermee levend door de examens geraken, blijft mij een raadsel. Ik hou het gewoon bij ingebeelde oogklemmen.

Dit weekend blijf ik voor de eerste keer in Gent. Ik noem het een noodzakelijke primeur. Het gerompslomp met de trein zou mijn getergde geest niet aankunnen deze avond. Ik betrap me er trouwens op dat die isolatie van de voorbije weken echt niet goed is voor mijn capaciteiten als sociaal mens. Vorige week stond ik bij de bakker en ik had het rare gevoel dat iedereen me zag als een of ander verdwaald ruimtewezen. Vooral de wazigheid, die me steeds weer overvalt op de meest ongepaste momenten, zorgt ervoor dat er enkel onzinnigheid uit mijn mond ontsnapt.

Ondertussen zitten we aan de helft, de zwaarste twee net achter de rug. Nu nog even doorbijten en maandagavond alle remmen los met 'Frits en Freddy'. Mijn dagelijkse favoriete fruitdrank fristi houdt me recht... Het is en blijft mijn meest trouwe examengeluksbrenger.

Stoom aflaten

Heerlijk weertje vandaag. Zonder aarzelen sprong ik in mijn loopkleren om de regen te trotseren. Na het eerste examen is een energieboost onvermijdelijk. Elke kleine en middelmatige plas kon me bekoren. De grotere waren vandaag niet aan mij besteed. Als een verzopen en herboren kuiken kwam ik terug op mijn kot terecht. Frisgewassen en wel heb ik daarna nog enkele uurtjes recht in m'n -stilaan overbeladen- hersens gedramd.

Zinnigheid

Ik zou graag iets schrijven. Maar ik word bijna horendol van het geraas van politicologische termen door mijn hoofd. Na een dag vol 'De kleermakers en de keizer', kan ik met moeite nog iets fijnzinnigs neerpennen.
Misschien moet ik een gedichtje opdragen aan ene heer Carl Devos. De man die me met deze 'kloeferd' opzadelde. Uiteraard geef ik toe dat er wel wat zinnigs in het boek staat. Maar of die zinnigheid ook uit mijn pen zal rollen wanneer ik woensdag 19 januari zit te staren met slaperige ogen naar het blad dat voor me ligt ... laat het ons hopen. Amen.

Vanmiddag heel even buiten geweest. Klinkt een beetje gek, niet waar? Maar het kluizenaarsbestaan van een student heeft meer nadelen dan voordelen. Met moeite kom ik nog toe aan mijn dagelijkse portie 'frisse' - wat ik soms betwijfel hier in Gent - buitenlucht. Deze middag scheen het zonnetje heerlijk op m'n rug. Jammer genoeg zorgt een hardnekkige verkoudheid/griepje ervoor dat ik enkel die zon trotseerde om een 'vastzittendehoest' siroop te gaan halen bij de apotheker. Laat ons hopen dat ik snel het -excuseer me voor de uitdrukking - vastzittende slijm uit mijn strot kan krijgen, zodat ik opnieuw een adrenalinestoot krijg die ik ten volle kan richten op mijn cursussen.