Vanmorgenvroeg met half slaperige ogen de Kantienberg beklommen (kwestie van toch een beetje te overdrijven). Maar om acht uur 's ochtends is het altijd een beetje pijnlijker om kasseien te overwinnen, sleurend aan een zwaar geblesseerd fietswrak.
Nu ja, ik was dus op weg naar een van de fietsherstelplaatsen hier in het Gentse, speciaal gefabriceerd voor de 'handige student'. Geen idee wat dat zou geven. Ik ben niet bepaald de persoon met de meest technisch aangelegde vaardigheden. En met een papa met 'twee linkerhanden' (interpretatie zijnde: handen waarmee hij letterlijk ALLES kan - als medelinksepoot ben ik uiteraard tegen de discriminatie van linkshandigen) heb ik mezelf niet echt de kans gegeven om zelf een fiets te bestuderen en repareren. Meestal was een kleine smeekbede voldoende om de papa aan het werk te zetten.
Nu wou ik mezelf toch wel eventjes bewijzen. Al snel was het mijn beurt om m'n tweewieler aan de haak hangen. In een, met strepen, afgebakende ruimte kreeg ik een gereedschapskoffer ter beschikking en werd ik aangemaand om mijn remmen en band onder handen te nemen.
Resultaat: een ietwat klungelige poging om dan uiteindelijk vast te stellen dat er wel heel veel 'vijsjes en bouten' op mijn fiets bevestigd waren en dat ik vanmorgen toch beter geen wit truitje aangetrokken had. Beetje laat.
Eenmaal de fietsenman me op weg geholpen had, kwamen die remkabels en -blokjes vrij snel op hun plaats te zitten. Het bezorgde me spontaan een kleine adrenalineopstoot. De achterband vervangen, deed ik met behulp van een man die zelf verklaarde zich niet te willen bemoeien, want dan zou de 'echte' fietsenmaker weer kwaad zijn. Toch kon het hem niet beletten om me toe te fluisteren het zo en zo en zo te doen. Een lichte vorm van 'ik-wil-dat-meisje-niet-langer-zien-ploeteren-bemoeienis'.
Met pikzwarte pollekes even het resultaat bestudeerd: een splinternieuw ros, klaar om te bestijgen. Na mijn handen een neurotische schuursponsbeurt te hebben gegeven, kon ik met mijn zelfgemaakte fiets te straat ophobbelen.
Handigheden. Nooit gedacht dat ik het in mij had.
Toepasselijk: het boek 'Foto Vélo' is al enkele dagen mijn trouwe slaapmutsje. Rondtrekken met de fiets van Hongarije tot China, het is eens wat anders dan het vliegtuig opstappen.
Uitdagender.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten