Ik denk dat het welgeteld ettelijke jaren geleden was dat ik mijn hoofd daar vertoond had. Het was zowaar een verademing.
Goed, ik moest eigenlijk helemaal niet op de markt zijn. Toch niet gewoon voor de markt. Wel voor al hetgeen rond de markt ligt. En we zijn in Zele, remember. Alles speelt zich af in de straal van enkele meters van de markt. Of de Markt.
In de wereldwinkel lege flessen fruitsap afgezet. En met de leeggoedcentjes een nieuwe postkaart gekocht. Gewoon, omdat ik het niet kan laten.
Mijn gsm-kaart opgeladen bij de Zeelse middenstand.
De Standaard Boekhandel bezocht - stiekem om te kijken naar het boek van BDW. Hij staat op plaats twee van meeste verkochte non-fictie. De Voedselzandloper staat op één. Hoera.
Het ultramoderne gemeentehuis binnengetreden om mijn internationale paspoort te vernieuwen. Wat bleek: geen pasfoto's mee - kerekeerwere. Gelukkig zijn we hier in Zele. Hier hebben ze zo een pasfoto-automaat in de Grand Bazaar. Ik, terug de markt over. De GB binnen. Een automaat weggestoken achter een giga-blauwe bak. Eventjes gecheckt bij de kassamevrouw of hij wel nog marcheerde. Geen probleem. Stel je dan eventjes dit tafereeltje voor. Sluit gerust je ogen.
Daar zat ik dan op het ronde krukje, achter het gordijntje. Het was blauw, dat gordijntje. Net zoals mijn kleedje - gewoon om je voorstelling compleet te maken. Ik steek de centjes in de gleuf, vijf euro voor vijf pasfoto's. Goed. Daar zitten we dan. Plots steekt de dame in de automaat van wal. Gelieve alle instructies nauwgezet op te volgen - zo luid als de gigantische letters die hiervoor staan. Luider zelfs. Ik schrik mezelf bijna van die stoel. Nog gênanter was het feit dat de GB volliep met mensen, want het is marktdag. Iedereen, van de kassagangers tot de ronddolende winkelkarren, kon nauwgezet de instructies volgen die de pasfoto-automaat uitspuwde. Geen tanden tonen, niet lachen, leg je handen op je schoot, kijk in dit kadertje, let er op dat je ogen op de juiste hoogte zijn, je hebt drie kansen - met andere woorden: verpruts ze niet. Ik was lichtjes gegeneerd. Nergens een volumeknop te vinden. Mijn eerste twee pogingen waren dan ook geen voltreffers - probeer maar eens op een serieuze manier naar jezelf te kijken. Beangstigend. Telkens opnieuw kwam er dan ook een hele parlare uit dat machien. Derde keer, goede keer zo bleek, ook al voldeed het niet helemaal aan de voorwaarden. Volgens mij was de knot op mijn hoofd te groot. Uw haar past niet volledig in dit kadertje. Heb het dan toch maar afgedrukt. En ben dan nog enkele minuten blijven zitten. Om het gênant moment uit te stellen.
Je mag met me lachen hoor. Zelfs met ontblote tanden. Gewoon omdat het kan.
Je ziet. Een doordeweekse dag in Zele. Zoals zo vele dagen. Wel de voorlaatste voor ik op ecotripping vertrek. Witte Kip gaat dan ook even op stok. Tijd voor een nieuw avontuur. Kan je toch niet wachten om mijn gekke kronkels te volgen, volg dan: eco-tripping.blogspot.be.
Ik dank jullie.
