Op niets gebaseerde afwijzingen zorgden voor tenenkrullende ergernissen - mijn tenen leiden soms een eigen leven. En toch had ik heel snel door dat frustraties alleen maar energierovend zijn. Al dat solliciteren bracht me op het lumineuze idee om als fulltime sollicitant al mijn zelfverklaarde avonturen neer te pennen. En zo geschiedde.
Daarnet de 16 vergeelde blaadjes in verfrommelde staat teruggevonden. Terugblikkend op die periode kan ik alleen maar zeggen: zie het fulltime solliciteren als een uitdaging. Je zou het ook kunnen beschrijven als een 'onbetaalde job'. Na het herlezen van mijn sollicitatieavonturen, merk ik hoe ik gesprek per gesprek gegroeid ben. Zie het dus als een oneindig leerproces. En af en toe een beetje ontgoocheld zijn, is helemaal niet erg. Gebruik die ontgoocheling als extra stimulans - gemakkelijk spreken ... hoor ik sommigen luidop denken. Dat is waar. En dat weet ik als geen ander.
Nu, om het even over een andere boeg te gooien: ik ben een jaar aan het werk - hiephiephiep. Na drie maanden fondsenwerving bij ONG Conseil (zie vorige blogtekst: 'Ode aan het fondsengewerf'), ging ik aan het werk bij de gemeente Berlare - bam, een regelrechte ambtenaar. Met een functieomschrijving als 'vrijetijdsconsulent' kon ik niet anders dan in volle petrol inzetten op deze job. En dat bleek een goede investering te zijn! Met jeugd en Noord-Zuid heb ik twee toponderwerpen waarvoor ik me vol overgave smijt. Met een bende enthousiaste vrijwilligers erbij vormt dat een explosieve, succesvolle cocktail.
En dan heb ik het nog niet gehad over mijn dagelijkse fietstochtjes. 'Car free day' is voor mij (bijna) dagelijkse kost. Je zou voor minder op je fiets springen als je de groene boorden ziet waarlangs ik mijn beentjes mag uitstrekken. Genieten op weg naar het werk.
Ode aan mijn fiets
Versleten banden op het grind.
Spaken op volle toeren.
De - volgens medefietsers irritante - klik in mijn pedaal.
Fleurige fietszakken die meer dan eens open zwaaien.
De wind die me uitlacht en nog eens extra in mijn gezicht blaast.
Het zweet dat van me afspat - om lichtelijk te overdrijven.
Heerlijk.
En dan had ik het nog niet over dat vrije gevoel op de fiets.
Over de medefietsers die jolig zwaaien en lachen als ik ze opnieuw tegenkom.
Over de konijnen en padden die vrolijk verder huppelen wanneer ze mij zien naderen.
Over de frisse lucht en gezonde beweging.
Over loslaten.
 |
| Ik ben fietsfan. |
