Kleerscheuren heb ik niet overgehouden aan het eerste semester, wel een 'broek vol goesting' (om het in mannelijke termen te zeggen) om te ontdekken wat dit semester in petto heeft. Ondertussen zitten we alweer bijna aan het einde van week twee. Met slechts vier vakken lijkt het alsof er een wereld van tijd voor ons opengaat, toch gaat het sneller dan ooit. Een vak als politieke economie was tegen de verwachtingen in vanaf de eerste les onwijs boeiend. Alleen had ik het gevoel dat alle termen en afkortingen die rondvlogen als een baksteen op mijn nuchtere maag terechtkwamen. Hoe graag ik het ook wilde begrijpen, meteen had ik door dat dat er niet onmiddellijk in zat. Maar kijk, na les twee kan ik al zeggen dat de financiële crisis een (bijna) opgelost mysterie voor me is.
Naast de lessen was het vooral heel leuk om terug een sociaal leven op te bouwen in het Gentse. Na maandenlange isolatie vond ik het geweldig om opnieuw heel de stad te doorkruisen zonder mezelf een buitenaards wezen te voelen. Het grote volksfeest rond het wereldrecord regeringsvorming was een beetje Gentse feesten getint. Of van absurditeiten gesproken, toen ik gisteren mijn loopschoenen aantrok en langs het water genoot van het beeld van de mysterieuze woonboten, sprong ik bijna de Leie in toen ik net geen hamster/cavia vermorzelde. Dat beestje liep daar, zomaar.
En eindelijk ben ik begonnen met dansen, jazzdans meerbepaald. In Zele had ik al eens een jaartje ervaring opgedaan, maar heel veel was daar niet van blijven hangen. Wel dat het mijn wekelijkse uitlaatklep was. Ook nu moet ik nog steeds toegeven dat ik een kluns ben en blijf in het onthouden van de juiste pasjes. En toch zorgt het voor de nodige adrenaline. Het vrije gevoel stroomt dan door mijn aderen en het rondhuppelen zorgt voor instantvrolijkheid.
Hopelijk blijft Gent me zo af en toe verbazen.
