Brusselse adoratie

Slalommend tussen zwarte en grijsachtige gekostumeerde mensen heb ik me een weg gebaand richting het Europese summum, de Europese wijk. Gelegen in de meest bloeiende hoofdstad van België, vaak verward met de naam van het land zelf, u kon het al raden: Brussel.

Kleine noot aan mezelf: had ik dan toch beter mijn bloemenkleedje in de kast laten hangen? Het is me een raadsel wat er mis is met fleurige kleding, maar het lijkt een taboe om als zakelijk persoon een al te kleurrijke indruk te maken.

Ik kan nu beweren dat Brussel me niet boeit, dat mijn afkeer hoger zit dan mijn adoratie. Dat zou echter een grove leugen zijn. Mezelf laten onderdompelen in een mengelmoes van talen en culturen is eindeloos verrijkend. Mijn geest is er bijna klaar voor, mijn hart slaat bijna dubbel als ik die kantoorgebouwen binnenstap. Werken in het middelpunt van de storm: heerlijk lijkt het me.

Boven alles blijken die kostuumsvesten best nog aardige persoonlijkheden te bevatten - meer bepaald: mensen met dezelfde kwaaltjes als u en ik. Een loopneus zonder scrupules,

Moet ik er een tekeningetje bij maken hoe ik aan de andere kant van de tafel plots een druppeltje neusvocht zag neerdalen op het frisgewassen kostuumvestje?

een ladder van jewelste die opduikt net onder de rand van het gesofisticeerde - grijze - rokje en het onvermijdelijke nervositeitsticje dat telkens weer opdaagt wanneer de eigen organisatie een tikkeltje te kritisch onder de loep genomen wordt. Mijn 'comebackinterview' was er niet eentje om in te kaderen, maar past wel in het schuifje van 'typisch modaal interview'. Een tikkeltje saai, vooral gericht op het ontfutselen van de nodige informatie en hier en daar een sappige quote.

Mission accomplished.

Tweede noot aan mezelf: de 20 kilometer van Brussel komt eraan, tijd om een statement te maken.
Derde noot: na de interessante 'GO strange' infosessie wordt het tijd om in actie te schieten. Bij deze: Europa, u weze gewaarschuwd.

Laatste noot: walnoot. Grapjas.

Engagement

En-ga-ge-ment

Gespeld en geschreven. Zo lijkt het helemaal niet zo bedreigend als de manier waarop het nu door mijn hoofd spookt. Het 'waarom' achter mijn deelname aan de BTC-cursus blijkt moeilijker te verwoorden dan gedacht. Een manier om het te interpreteren is een betekenis te zoeken achter elke lettergreep van het woord. Dan kom ik terecht bij de vraag: En, ga gij niet mee met mij? Ja graag! Een ruime interpretatie uiteraard. Maar ik wil wel mee duiken op de stroom van ontwikkelingssamenwerking (OS).

Toch blijft dat zesletterwoord mijn hersens tergen: w-a-a-r-o-m. Ik probeer dan heel eerlijk mijn visie te verwoorden. In die zin dat ik nog geen concreet beeld gevormd heb. Misschien klinkt het wat tegenstrijdig, maar hoe meer ik te weten kom over het begrip OS (mijn luiheid in verband met het uittypen van dit woord komt bovendrijven - niet omdat ik het niet de moeite vind, wel omdat er nu eenmaal regeltjes zijn waaraan ik me af en toe wil binden. In afkortingen ben ik een held. Hoera!), hoe meer mijn brein lijkt tilt te slaan. Naast mij ligt hier een blad waarop ik een poging heb ondernomen mijn idee over OS op te schrijven. Geen goed plan, me dunkt. Het kan een richtlijn zijn. Maar mijn gevoel zegt me dat het beter is om straks gewoon (h)eerlijk de momentopname te laten afspelen. Geen voorgekauwde kwezeltoestanden.

Een ding dat ik wel kwijt wil. Die S in OS is voor mij waar het rond draait. Een beetje nederigheid kan geen kwaad. Dat overlevingsmechanisme blijft een primaire factor voor mij.


Ondertussen is mijn lasagne wak geworden. Lang leve de microgolfoven. Of hoe pietluttigheden ook een effect hebben op mijn gemoedstoestand.