Jellyfishsyndroom

Wat was het ook alweer waar ik me zo aan ergerde tijdens mijn Watersportbaantoertjes? Juist ja, die kuddedieren. Waar heb ik me daarnet (alweer) schuldig aan gemaakt ... u kan het best raden, neem ik aan. Een kleine bekentenis van mezelf: ik vind het heerlijk. Uiteraard was de Watersportbaan slechts een uitlopertje na een resem 'Leiepaadjes' en (on)bekende steegjes.

Na meer dan 40 dagen quarantaine was mijn hersenpan letterlijk leeggeroofd. In tijden van kommer en kwel vond ik het dan ook best geestig om me af en toe als een kuddedier te gedragen. Ondertussen zijn die dagen uiteraard al een enkele weken voorbij. Niettemin moet ik af en toe nog vol heimwee terugdenken aan de kleine dinges des levens waar ik me toen volop heb aan vastgeklamd. Een kleine selectie:

Een uitstapje naar 't Zuid bracht me meteen tot de essentie van het geloof: gratis bijbels voor de mensheid. Begrijpen wie begrijpen kan. Het leek wel een fundamentalistische sekte die daar een poging deed om communiezieltjes naar hun hand te zetten. Helaas, minder succes dan de daklozenkrant die enkele meters verder verkocht werd.

Een kleine stroompanne zorgde voor een lichte paniekstemming in de Kareldestoutestraat. In het appartement aan de overkant van de straat kwamen de iets oudere bewoners spontaan hun balkon op gerend om de - onschuldige - Telenetman te voorzien van boegeroep. Hoera aan onze elektriciteitsafhankelijkheid.

Een fikse staptocht in de Vlaamse Ardennen bracht me terug tot de essentie: zon, oorverwarmers en babbelgelegenheid (een echt moeder-dochter moment). Dat laatste zorgde er trouwens voor dat onze tocht een klein verlengstuk kreeg: door onoplettendheid enkele paaltjes gemist. Misschien is kaartlezen dan toch meer mijn ding - zie Schwarzsee.

En niet te vergeten: mijn dagelijkse fristimoment.

Amen

Mijn agenda (klinkt mooi, maar is meer schijn dan werkelijkheid. Mijn hoofd is mijn dagelijkse agenda ... met de nodige storingen tot gevolg) is sinds het einde van de examens mijn absolute redding geweest. Met Bredene, het vastgevroren Donkmeer te Berlare en Molenbeek - enkele Belgische kleppers van formaat - als topbestemmingen. Van een Kazouiaanse instroom schaatste ik feilloos naar een ruimere visie over ontwikkelingssamenwerking - nota bene in Molenbeek. Een statement dat kan tellen.

Een ding weet ik zeker: ik heb zin in een nieuwe cultuur. Zin in grote, kleine dingen. Zin in bergschoenen. Zin in weerzin. Zin in morgen. Maar vooral zin in nu. Want nu, is niet gelijk aan 'nu'. Snap je?

Ziezo, ik kan bijna mijn eigen bijbel schrijven. Met de titel: het Jellyfishsyndroom

Be prepared

Lieve baby

Lieve baby aan de andere kant van de muur,

Ik begrijp dat het moeilijk was om er aan te weerstaan.
Die vreugdekreetjes waren vast en zeker terecht.
Laat het me even heel duidelijk stellen:
Mijn felicitaties met wat je ook in je jonge carrière gepresteerd hebt.
Ik gok op de eerste stapjes.

Maar kan je alsjeblieft je ouders een spoedcursus cadeau doen: 'hoe hou ik mijn onstuimig ouderschap onder controle?' De 'waaaaawtjes' 'bravo'tjes' en de 'ja..ja..jaaaa' waren wellicht alleen maar aanmoedigend bedoeld. Doch, ik kon het niet laten om me daar ook een levendig tafereeltje bij voor te stellen: de papa en de mama op de knieën, kinderlijke geluidjes aan het produceren, terwijl jij, hen recht in de ogen kijkend, in een moment van pure ontlading, dat eerste onevenwichtige voetje voor het andere plaatst, om dan brullend neer te ploffen op die billetjes omringd door de zachte textuur van pamperstof...


Bij deze was mijn focus helemaal losgeslagen.
Met flarden van het Mobutu-tijdperk in mijn hoofd, vormde ik me een beeld van de baby in een luipaardpakje, blik op oneindig, met een uitdagend attitude hoog uittorenend met het typische hoedje op het veel te grote babyhoofd.

Whatever.

Het is toch niet mijn schuld dat het net deze avond 'D-day' (De Driehonderdvijvenzestigste-poging-om-onze-kleine-deftige-grotemensen-manieren-aan-te-leren-Dag) is? Ik noem het een 'fend-for-yourself-attitude'. Een verschijnsel dat tijdens het Mobutisme wijdverspreid was.

Ik begin onnozelheden te kwaken. Bij deze hou ik wijselijk mijn mond (lees: ik stop met onzin te typen).

Quarantaine

In quarantaine.
Of toch zo goed als.
Nu ja, ik doe een poging, ok?

Toch doet het geen deugd aan mijn groeiende hersenbrokkels. Of het is maar hoe je het bekijkt. Ik kamp met een vergevorderde staat van het 'licht-in-het-hoofd-syndroom', zonder enige voorkennis weliswaar. Nee, studeren doet heel wat meer met mij dan alcoholbroebels. Zonder problemen zou ik nu het podium met - mijn kleine, kale komedieheld - Philippe Geubbels willen delen. Op vlak van droge-worsten-humor kan ik hem ruimschoots de mond snoeren (dat is precies de reden waarom ik dat dus NIET zal doen).

Afleiding is er in alle mogelijke vormen. En toch gaat het me lukken er aan te weerstaan. Zomaar. Zonder dat ik daarvoor moeite moet doen.

Alhoewel.

Ik neem niet meer voor

Rollende tongen, swingende lijven, ontspruitende hartkloppingen, glimmende voorhoofden, druipnatte muren, ... het plaatselijke stamcafé heeft voorbije nacht alweer alles uit de jukebox gehaald.

Trouwens, één ding heb ik me dit jaar voorgenomen: ik neem niet meer voor. Ik laat mijn hoofd niet meer op hol brengen door onvervalste dwangmaatregelen. Een nieuw jaar, een nieuw avontuur. Cliché. Waarom zou ik wachten op een vuurpijlknal om in mijn hoofd plaats te maken voor nieuwigheden? Dat hoofdgedoe maakt elke dag wel weer een nieuwe sprong. Uitdagingen voor 2012 zijn alvast wel opgeslagen in mijn hersenpan. De eerste zal niet lang meer op zich laten wachten: het kopen van schoenen. 'Een stukske cake' ( alias 'a piece of cake' voor de niet-verstaanders) zou je zeggen? In mijn geval durf ik eerlijk toegeven dat het een zwaar karweitje zal worden.

1) Net op nieuwjaarsavond ontdekt dat mijn zool het dit keer wel echt begeven had. Geen smoesjes meer. Zelfs secondelijm leek een negatief effect te hebben op de standvastigheid van mijn botjes. Domper.

2) Bergschoenen. Om dit jaar een opeenstapeling van ongekende hoogtes te verzamelen. En om mijn 'klimstatus' een beetje op te krikken. Voorlopig beneemt de fameuze Gentse skiberg nog steeds mijn adem bij een poging tot boven te rennen.

3) Dan maar meteen ook beginnen uitkijken naar een nieuw paar loopschoenen. Kwestie van mijn avontuur na de marathon onverminderd voort te zetten. In augustus moeten vooral de Hoge Venen uitkijken voor mijn (hopelijk) oneindig enthousiasme.

Zonder verpinken heb ik ondertussen ook moeten toegeven dat dansen me toch nog steeds blijft boeien. Heerlijk om iedereen in volle glorie uit het dak te zien gaan en om op te merken dat iedereen zijn eigen dansstijl blijft heruitvinden. Van wandelende takken tot duikende kwartels. Van plakkers tot losbollen. Van grave hoofdknikkers tot schoenstaarders.

Tot slot krijgt Gers Pardoel nu al een Gouden Muzieknoot van me voor zijn onweerstaanbare melodietje.