Jellyfishsyndroom

Wat was het ook alweer waar ik me zo aan ergerde tijdens mijn Watersportbaantoertjes? Juist ja, die kuddedieren. Waar heb ik me daarnet (alweer) schuldig aan gemaakt ... u kan het best raden, neem ik aan. Een kleine bekentenis van mezelf: ik vind het heerlijk. Uiteraard was de Watersportbaan slechts een uitlopertje na een resem 'Leiepaadjes' en (on)bekende steegjes.

Na meer dan 40 dagen quarantaine was mijn hersenpan letterlijk leeggeroofd. In tijden van kommer en kwel vond ik het dan ook best geestig om me af en toe als een kuddedier te gedragen. Ondertussen zijn die dagen uiteraard al een enkele weken voorbij. Niettemin moet ik af en toe nog vol heimwee terugdenken aan de kleine dinges des levens waar ik me toen volop heb aan vastgeklamd. Een kleine selectie:

Een uitstapje naar 't Zuid bracht me meteen tot de essentie van het geloof: gratis bijbels voor de mensheid. Begrijpen wie begrijpen kan. Het leek wel een fundamentalistische sekte die daar een poging deed om communiezieltjes naar hun hand te zetten. Helaas, minder succes dan de daklozenkrant die enkele meters verder verkocht werd.

Een kleine stroompanne zorgde voor een lichte paniekstemming in de Kareldestoutestraat. In het appartement aan de overkant van de straat kwamen de iets oudere bewoners spontaan hun balkon op gerend om de - onschuldige - Telenetman te voorzien van boegeroep. Hoera aan onze elektriciteitsafhankelijkheid.

Een fikse staptocht in de Vlaamse Ardennen bracht me terug tot de essentie: zon, oorverwarmers en babbelgelegenheid (een echt moeder-dochter moment). Dat laatste zorgde er trouwens voor dat onze tocht een klein verlengstuk kreeg: door onoplettendheid enkele paaltjes gemist. Misschien is kaartlezen dan toch meer mijn ding - zie Schwarzsee.

En niet te vergeten: mijn dagelijkse fristimoment.

Amen

Mijn agenda (klinkt mooi, maar is meer schijn dan werkelijkheid. Mijn hoofd is mijn dagelijkse agenda ... met de nodige storingen tot gevolg) is sinds het einde van de examens mijn absolute redding geweest. Met Bredene, het vastgevroren Donkmeer te Berlare en Molenbeek - enkele Belgische kleppers van formaat - als topbestemmingen. Van een Kazouiaanse instroom schaatste ik feilloos naar een ruimere visie over ontwikkelingssamenwerking - nota bene in Molenbeek. Een statement dat kan tellen.

Een ding weet ik zeker: ik heb zin in een nieuwe cultuur. Zin in grote, kleine dingen. Zin in bergschoenen. Zin in weerzin. Zin in morgen. Maar vooral zin in nu. Want nu, is niet gelijk aan 'nu'. Snap je?

Ziezo, ik kan bijna mijn eigen bijbel schrijven. Met de titel: het Jellyfishsyndroom

Be prepared