Sunday morning

Met het liedje 'Sunday morning rain is falling ...' dreunend in mijn hoofd vertrok ik gisteren richting Gent. Helemaal geen regendruppel in de lucht, maar toch bleef het melodietje onder mijn hersenpan klinken. Een uurtje extra slaap had me duidelijk een beetje licht in het hoofd gemaakt.

Overstappend in Lokeren viel mijn oog op het stationsplein vlak naast het perron. Een hele horde kraampjes en kwetterende zondagsmensen trok mijn aandacht. Juist ja, de wekelijkse Lokerse rommelmarkt. Na een lichte 'twijfelachtigheid' besloot ik de eerstvolgende trein voorbij te laten donderen, om toch maar zelf een kijkje te kunnen nemen tussen de mufruikende (vermengd met de 'frisse' geur van hotdogs en andere hongerstillende attributen, want ja, ook op zondagochtend durven mensen te zondigen) spulletjes.

Lustig ronddolend viel m'n oog op een bende jonge kabaalmakers. Met een flesje (fluitjes-)bier in de hand deden ze een poging tot onderhandelen. De rommelmarktverkoopster hield echter voet bij stuk en weigerde een beer van z'n T-shirt te ontdoen omdat de rebelse kerels toch zo graag even wilden testen wie de stoerste borstkas had. Verdere ontwikkelingen heb ik bewust aan me laten voorbijgaan. Een bruine, lederen tas had mijn blik gekruist. Een kleine tinteling zorgde ervoor dat mijn nieuwsgierigheid het won van mijn 'nee, ik heb al genoeg - ongebruikte - tassen staan in mijn collectie'. Bij nader inzien was de verliefdheid toch niet groot genoeg om de portemonnee boven te halen. Wel nog snel een paar cd'tjes meegegraaid en - slechts twee euro armer - dan opnieuw het perron opgeklommen.

Beland in Gent kroop alweer het zondagochtenddeuntje in mijn hoofd. (On)Bewust reed ik met een metersbrede glimlach door de straten die ik ondertussen bijna blindelings onveilig kan maken. De eerste jogger die ik tegenkwam, leek de aanmoediging iets te gretig aan te nemen en liep bijna tegen een boom terwijl hij knikte en zijn wittetandenlachje bovenhaalde. Toen ik op mijn kot terechtkwam, kon ik trots zeggen dat ik zowat elke menselijke huidskleur gepasseerd was, en dat iedereen het blijkbaar wel aanstekelijk vond om een zondagse opstoot van vrolijkheid te zien passeren.

Na een looptochtje en een alweer vernieuwende ontdekkingstocht in het Gentse, kon dat gesmaakte zondaggevoel opnieuw een weekje z'n schelp inkruipen. (Wanneer ik nog maar denk aan het woord 'schelp', komt spontaan het gekende Coolsaet-deuntje 'Nationalisme is een lege schelp die ingevuld moet worden' ... bovendrijven. Tot daar mijn schoolse kennis)

Adios

Verkocht

Op mijn plekje gezeten (de Rodentorenkaai) in het Gentse, werd ik even afgeleid door het meeuwenspel dat zich boven het water afspeelde. Het ultieme zeegevoel kwam even bovendrijven.
Niettemin werd mijn aandacht snel verplaatst naar de onheilspellende gifgroene letters die ik in de verte zag verschijnen. Het zou toch niet waar zijn ... Na een 'closer look' bleek het duidelijk. VERKOCHT. Het huisje dat ik reeds twee jaar lang passeerde telkens met de gedachte: 'Als ik later groot en sterk zou zijn (en - klein detail- als mijn portefeuille ooit rijkelijk bedeeld zou zijn) dan koop ik dit huisje en tuur ik elke dag (als ik niet op reis ben) naar dat wonderlijke plekje.' Helaas. Ze zijn me voor geweest. De huisjeskannibalen.




Terug naar de realiteit, ik zat daar niet enkel mijn dromen te beleven. Vol goeie moed had ik mezelf de opdracht gegeven enkele boeken uit te pluizen op zoek naar een nieuwe invalshoek voor mijn masterproef. Nog niet volledig gelukt, maar toch wel enkele nuttigheden tegengekomen. Benieuwd waar ECHO me nog allemaal heen zal leiden.

Ohja, het is weer mandarijntjestijd. Vandaag ontdekt dat zoiets als een mandarijntje het kind in mij terug bovenhaalt. Sommigen zullen beweren dat, dat altijd wel ergens aan de oppervlakte zit, maar op zo'n dag als vandaag, voel ik het toch meer dan anders kriebelen. Op de fiets kon ik het daarnet ook niet laten om telkens het grootste afgevallen herfstblad te voelen kraken onder mijn banden. Dat ik daar dan als een dolgedraaide puppy van links naar rechts bij zwalpte, kon me toch helemaal niets schelen :-).

Het jachtseizoen is open

Dit weekend het mooiste compliment ooit gekregen van een bende jagende peetjes:

"Zo een schone ree, daar mogen we niet op schieten, mannen"

Ik dacht bijna dat ze met een zweep achter me aan zouden komen. Een betere motivatie om verder te lopen had ik me niet kunnen indenken. Heerlijk om zo een zondagochtend te beleven. Naast jagers, kwam ik op mijn looptochtje van Zele naar Wetteren ook een bende wielertoeristen tegen die me wilden meenemen op hun 'ros' (ware het niet dat die mannen nog nooit gehoord hadden van een bagagerekje), en ook jonge gastjes op stap met de bomma die in hun volle enthousiasme bijna de gracht induikelen -met MegaMindy-fietsje inbegrepen. In Schellebelle heb ik eventjes valsgespeeld en de overzetboot genomen. Er zijn zo van die plaatsjes waar je urenlang onverstoord kan zitten lummelen. En dat idyllische plekje is er zo eentje.

Om een lang verhaal kort te maken: de combinatie 'lopen en ondertussen een familiebezoekje brengen', was zeker geslaagd. Onderweg zelfs mijn journalistieke brein(tje) nog eens aan het werk gezet. Dat is ook waarom ik het een beetje vertik om 'oortjes in mijn oren' te proppen. Muziek werkt aanstekelijk, feit, maar tijdens het lopen vind ik het net leuk om alle remmen in mijn hoofd even los te laten. Aanrader!