Mengelmoes

Blij als een klein kind liep ik daarnet de Witte Lotus binnen.
De Witte Lotus?

Het zwembad op de hoek. Na vier weken en vijf dagen is het eindelijk gelukt om een frisse duik te nemen. Een verademing na vier dagen hard labeur. Deze week vlogen de opdrachten me om de oren. Van Amerikaanse hiphop artiest Sub-Z naar hamambezittende numeroloog Rebien tot de medewerkers van het Rode Kruis. Verschillende werelden komen in mijn artikels samen. Of toch in de krant. En WeekendVibes komt er nog aan. Maar ik heb echt genoten van de voorbije gesprekken. Ook in de taxi's kom ik steeds weer in een nieuwe omgeving terecht. Taxi Romeo, taxi Haron, taxi Zinnia en taxi Ulster kennen geen geheimen meer voor mij.

Een regelrechte writer's block overvalt me hier. Laten we het houden bij een vermoeidheidsprik.

Palulu

Had een rustig weekend gepland. Zaterdag een luierdag aan het zwembad, zondag een was-en plasdag. Maar het verliep net 'iets' anders.

Onze buurman Marcel schotelde ons vrijdagavond zijn befaamde scampischotel voor. Surinamers weten perfect hoe een groep Belgische stagiaires te verwennen. Met een voldaan gevoel kropen we - wat dacht je - de hangmat in. Een babbeltje en een drankje zonder meer. Marcel vertelde ons dat we de volgende dag richting binnenland trokken, om daar een avondje feest te vieren en om een nacht te kamperen onder een Surinaamse hut in onze onmisbaar geworden hangmat.

Zo geschiede ...

Onderweg naar 'Palulu', vlakbij Zanderij, leek het alsof we de allereerste Surinaamse rit herbeleefden. In omgekeerde richting weliswaar. Een drukkend gevoel overviel me in het - toen nog onbeschadigde - busje. De eerste maand is voorbij, die tocht met overvolle koffers en een hoofd gevuld met terugkeergedachten komt schrikwekkend snel dichterbij.

Om me heen kijkend viel me eens te meer op hoe groot het contrast hier is. In een passerende villawijk zag ik kinderhoofdjes, over de struiken heen, op en neer swingen. Een reuzetrampoline zorgde voor de nodige animatie. Minuten en kilometers later snelden we een andere omgeving voorbij. Daar deed een oud bed dienst als verende trampoline. Even grote pret.

De kampplek gevonden, hangmatten omhooggehangen, het kreekje verkend en een fotoshoot later stonden we klaar voor het avondje vertier. Klein detail: geen spoor van het feest. Dat was blijkbaar ook niet de bedoeling, Marcels broer en enkele vrienden kwamen ons vervoegen in Palulu. Gezellig. Een kampvuur zorgde voor het groepsgevoel. Kroketjes op de pan - geen echt junglemaal - maar een heerlijk tussendoortje.

Later op de avond haalde Jeffrey, Marcels broer, de discobar boven. Pink Floyd, Michael Jackson, Lady Gaga en de Surinaamse hitjes weerklonken in de jungle... partytime! Nu, enkele accidentjes later besloot onze huisbaas/buurman zelf een feestje in het nabije dorp te gaan vieren. Na enkele rumgetinte drankjes stak hij zijn busje in gang. Blutsen, bulten en schrammen verrieden zijn beschonken toestand. Even later stond hij terug om te ontdekken dat ook wij houden van danspartijtjes.

Met enkele wachtposten rondom ons konden we met een gerust hart in onze hangmat kruipen. Het geluid van het nachtelijke regenwoud kon me wel bekoren, enkel natuurlijk geluiden. Tot 'de snurker' ontwaakte. Van ontbossing gesproken. De ene boom na de andere moest er aan geloven. Gelukkig hield het de beestjes op een afstand, of dat maakten ze ons toch wijs :-)

De volgende ochtend wist ik eerst niet waar ik lag, tot ik rond me heen keek. Bomen. Een regenachtige dag brak aan.

Nu, maandagavond, is de regen nog niet overgewaaid.

Partyfever

25 februari 1980 is een belangrijke datum in de geschiedenis van Suriname. Op die dag pleegde Desi Bouterse en zijn achterban een staatsgreep op de toenmalige, corrupte regering. Vanmorgen had ik de eer om Fred van Russel te interviewen, een belangrijke naam in de vakbondswereld en een fervente strijder op vlak van de rechten voor oud-strijders, ook hij heeft nog gevochten in de oorlog in Zuid-Korea. Wat hij te maken heeft met die staatsgreep? Niet bijster veel, alhoewel hij voorstander is van het democratiseringsproces, en dus die bewuste coup eigenlijk afkeurde. Maar hij viert ook zijn tachtigste verjaardag op 25 februari. Met de vraag wat hij deed op die bewuste dag in 1980, sloot ik mijn interview af.

Enfin, een interessant gesprek. Jammer genoeg kon ik me er niet vol overgave op storten, omdat voorbije nacht ook in mijn hoofd een kleine staatsgreep plaatsgevonden heeft. Krioelende beestjes hebben de tijd van hun leven. Surinaamse beestjes of Belgische achterblijvers? Geen idee. Maar dat ze genieten van hun feestpartijtje, dat merk ik wel. Hoe kan ik daar nu neen tegen zeggen? Koortserige toestanden hebben er voor gezorgd dat 18 februari voor mij vooral een 'hangmat-beddag' geworden is.

Stiekem had ik toch gehoopt dat ze een ander hoofd hadden uitverkoren. Maar nu ben ik de gelukkige, geveld in mijn vierde week op Surinaamse bodem.

Weekendvibes

Het weekend was er weer eentje om in te kaderen ...

Vrijdagavond 12 februari

Een etentje in een javaans restaurant. Bami, nasi, scampi's, en een hele reutemeute gerechten die heerlijk smaakten, maar waarvan ik geen idee heb hoe ze heten. Enkele uurtjes later heb ik voor de eerste keer het échte nachtleven hier ontdekt. Vorige week was maar een voorsmaakje. Eerst gingen we de Havana Lounge onveilig maken. Bijna geen volk te zien, maar gelukkig waren we allemaal geweldig in de mood en maakten we er gewoon ons eigen feestje van.
Daarna naar de ZsaZsaZu, dé discotheek van Paramaribo. Na de man aan de kassa gesmeekt te hebben ons een goed prijsje te geven en hem genadeloos rond onze vinger te draaien, maakten we een entree in een vrijwel lege zaal. Langs de zijkanten enkele plaatselijke macho's, op de dansvloer de marina's die verleidelijk een dansje waagden. En wij opnieuw een eigen feestje bouwen. Pas na vijf uur lieten we de party voor wat ze was, half leeggefeest, maar in de partybus van Marcel was daar nog niets van te merken …

Zaterdag 13 februari

Genoten van een rustig dagje chillen met die billen. Een beetje geschreven, een beetje geluierd, een beetje op de laptop getokkeld, een beetje gezond. Resultaat: rode billen.
's Avonds voor de eerste keer in mijn twintigjarige bestaan, naar een hindoestaans jubileum geweest. Lekker eten en een gezellig sfeertje. Toen ik en Lien afscheid namen, nam de gastvrouw ons bij de hand en werden we de dansvloer ‘opgesleurd’. Heel schattig was dat. Doodmoe, maar voldaan keerden we naar huis. Met de fiets was het even schrikken geblazen wanneer er een mysterieus brommertje achter ons vertraagde, maar even later bleek het de fotograaf van de Ware Tijd te zijn. Oeeef.

Champagne op Surinaamse wijze

Zondag 14 februari

Om acht uur stonden ik, Jan, Elien en Lien klaar om op avontuur te gaan. Letterlijk ‘met de jeep door het oerwoud’. Vincent kwam ons oppikken en op Zanderij werd het startsein gegeven voor een echte fatoetocht. Met andere woorden: crossen in de bossen. En dat er gecrost werd was meteen duidelijk. De stofwolken zorgden ervoor dat we op het einde van de dag een rode schijn vertoonden. Een ‘once in a lifetime experience’. Alhoewel… op 21 maart is het opnieuw savannecross :-) Ready,set, go.

Happy Valentine

Lien, Elien, ik en Jan ergens in de kluwen van het uitgestrekte regenwoud

Na de tocht door de jungle: moegecrost

Jana, ik en Elien

Ben je op de wandeling?

Nog zo een gekke uitdrukking die je op elke hoek van de straat hoort. 'Op de wandeling'. Daar bedoelen ze gewoon mee: Ben je op stap in de stad?

Op de redactie heb ik mijn draai gevonden. Sinds deze week voel ik me echt een volwaardig lid van de redactie mens en maatschappij. Dat geeft me een leuk gevoel. Het gevoel dat mijn collega's meer en meer vertrouwen in me krijgen. De opdrachten die ik krijg, boeien me echt. Ook al is het af en toe wel een heel luchtig onderwerp. Maar op deze manier leer ik hoe het is om in een maatschappij als deze te leven. Ik hou van de Surinaamse mentaliteit. Al moet ik het nog leren om mijn eigen ongeduldigheid aan de kant te schuiven. Hier jaagt niemand zich op. Alles komt als het komt. En de gastvrijheid van de mensen hier reikt zoveel verder als bij ons.
Zo mag ik komende zaterdag naar een gouden jubileum! Een Hindoestaans koppel is 50 jaar getrouwd, en dat moet gevierd worden.

Eergisteren ging ik voor een item op bezoek in een van de bejaardentehuizen in Paramaribo. Ook daar werd ik uitbundig ontvangen. Ik kreeg zelfs mango's toegeworpen door enkele kwieke dametjes.

Gisteren ging ik dan weer de straat op voor Valentijn. De mensen hier hebben het toch moeilijk om met hun hoofd in de krant te verschijnen. Maar gelukkig vond ik toch enkele mensen die bereid waren hun liefdesleven met me te delen. Zo mocht ik een koppel interviewen die net na zes maanden elkaar terug herenigd waren. De man moest nog in Nederland blijven terwijl de vrouw al eventjes terug in Suriname woonde. Hun blijdschap en verliefdheid deed ook mijn hart een sprongetje maken.

Zes maanden is het dubbele van drie maanden. Ik vraag me af hoe het bij mij zou zijn, om na drie maanden terug op Belgische bodem te zijn ...

... Maar dat zijn toekomstvragen. Nu is het tijd voor actie!

Junglekriebels

Vrijdagavond kreeg ik een aanlokkelijk voorstel. 'Geen zin om morgen mee de jungle in te trekken?' Zo gezegd, zo gedaan. Zaterdagochtend stond Vincent (een collega van de Ware Tijd) met z'n crossjeep voor de deur, samen met twee 'dametjes van middelbare leeftijd'. Dat was een kleine domper op mijn vreugde, ik zag het avontuur al een beetje vervagen. Maar ach, ik ging toch het regenwoud in.

Tussenstop één: Lelydorp. Gewoon om de nodige voedingsstoffen in te kopen. Dan opnieuw de wagen in. Op weg naar het eerste inheemse dorpje. Rondkijken was de boodschap. Een horde huisjes passeerden we: klein of groot, krot of villa. Kleine fruitkraampjes, wachtend op hongerige toeristen. Maar daar gingen we aan voorbij. We kwamen aan, aan een kreekje. Een soort meertje in colakleur. 'Dames met menstruatie gelieve het water niet te betreden', hing er op een bordje. Het water was verfrissend, maar geen tijd om te zwemmen.

Opnieuw de jeep in, nu op zoek naar savanne. Vincent reed in de meest smalle wegels, zelfs waar er helemaal geen wegels waren. Enkel hoog savannegras en zand ... veel zand. Nu en dan raakten we op een doodlopend pad. Maar we kwamen altijd terug terecht. Vincent wist precies wat hij deed. Als savannerijder en vroegere binnenlandbewoner, had hij veel ervaring. Tot als hij even afgeleid raakte door het gebabbel op zijn achterbank. Eén verkeerde draai aan het stuur, één verkeerde afslag en daar strandden we. De jeep ging geen centimeter vooruit of achteruit. Meer dan een uur lang probeerden ik en Vincent om de wielen los te krijgen. Het moest gewoon lukken. Maar het hielp niet. Dus na een hele poos, stapten we op weg naar de 'hoofdweg'. Waar af en toe wel auto's reden. Daar zaten we dan, op een bankje bij een Indiaans kruidenierswinkeltje. Te wachten op hulp.

Een grijze jeep trok onze aandacht. De redding was nabij. Vanachter in de kofferbak snelden we met hen naar de plaats waar onze auto stond. Daar probeerden we met man en macht te duwen, slepen, trekken. Geen beweging. Vincent probeerde dan maar enkele van zijn vrienden op te trommelen, die in de buurt bezig waren aan een crosssessie. Ondertussen stelden de mensen uit de grijze jeep voor om ons mee te nemen naar een feest, iets verderop in het dorpje Carolina. Zo gezegd zo gedaan. Over het rode zand, snelden we naar het dorp. Ik, achteraan in de kofferbak. In regen, wind en zon. Het was een zot gebeuren. Bobbel, hobbel, bobbel. En zo ging het een hele tijd door. En ik, ik vond het fantastisch om daar te zitten, me vast te klampen en elke vierkante centimeter rondom mij te zien voorbij flitsen. Een onbeschrijfelijk gevoel. Hoe ik daar zat, met kriebels in mijn buik. Op een bepaald moment moest ik me bijna dubbelplooien om de takken te ontwijken.

Aangekomen op het familiefeest werden we ontvangen door enthousiaste feestvierders. We konden onmiddellijk aanschuiven om de lekkernijen van het land te ontdekken. En gesmaakt heeft het zeker. Daar zaten we. Ik en de twee oudere dametjes. Toen de muziek begon te spelen, kwam de boel pas echt op gang. Dansend, zingend, lachend. Op een bepaald moment kwam één van de dametjes bij me. 'Ik heb contact met de drummer', zei ze. Met een vette knipoog er achteraan.

Enkele uren later was het Vincent met hulp van voorbijgangers gelukt om los te raken. Hij kwam ons oppikken om nog even dieper het regenwoud in te gaan. Met een overzetboot vaarden we de Surinamerivier over. Ooit was er geprobeerd om daar een brug te bouwen. Maar toen de laatste afwerking begon, botste een 'illegaal schip' frontaal op de brug. Gevolg: brug beschadigd, geen geld om een nieuwe te bouwen.

Aan de overkant gingen we nog naar de Jodensavanne en Blaka Watra. Iets minder spectaculair, maar wel een adembenemend beeld. Af en toe brak er een wolkbreuk uit, waardoor we uiteindelijk beslisten om de jeep in te kruipen, en stilaan richting huis te rijden ... een wervelende dag achter de rug. Laat in de avond kwam ik terug thuis.

Voor ik naar Suriname kwam, kon ik alleen maar dromen van zoveel avontuur. Nu is het werkelijkheid geworden. Geen mens die dit nog van me afneemt.

Ik heb mijn best gedaan om mijn verhaal hier neer te pennen. Maar dat gevoel diep vanbinnen, kan ik onmogelijk beschrijven. Als ik daar aan terugdenk kan ik alleen maar glimlachen. Dus hier zit ik dan met omhoogkrullende mondhoeken.

Klaar om de werkdag te starten.

Wordt vervolgd...

Als ik neen tegen mijn collega had gezegd. Als ik me overslapen had. Als we die zandwegel niet ingeslagen waren. Als we niet vastgereden waren. Als we geen hulp gevraagd hadden aan de grijze jeep. Als we toen niet ingingen op hun aanbod. Als ik niet achteraan in de kofferbak zat … Dan had ik nooit de dag van mijn leven beleefd.

Woelig

Bekomen van een woelige nacht. Om twee uur deze nacht wou ik onder de douche kruipen ... ik was er van overtuigd dat het ochtend was. Niets was minder waar. Opnieuw onder het muskietennet, maar dan was het natuurlijk om zeep. (Sven zou zeggen: 'Om zeep, dat is nog altijd beter dan om sigaretten :-) ... )
Gewoeld, gezweet en rare dromen gedroomd. Mijn kamergenootje hoorde me zelfs brabbelen.

Maar nu ben ik wakker, klaar om naar de redactie te gaan. Met een glimlach denk ik terug aan dinsdag, toen mocht ik een koppel die hun gouden jubileum vierden, interviewen. Verwacht geen hoogstaande dingen, want het was echt moeilijk om enkele originele quotes uit hun mond te horen. Maar ik vond hen echt sympathiek. Samen met enkele van hun zonen wonen ze op hun erf 'Hastinapur' (hof der schonen). Mijn artikel kreeg de naam 'Liefde is ... samen pottenbakken'. Hun gemeenschappelijke motto.

Eergisteren zijn we gaan apintidrummen. Een leuk tussendoortje deze week. Ik werd zelfs geïnterviewd door het jeugdjournaal terwijl ik net een kanjer van een muggenbeet vlak onder mijn oog had. Mooi beeld.

Sfeerbeeld Braamspunt ...

'Ja toch?'

Vanmorgen vroeg de taxi genomen, richting het politiekantoor Latour. Op weg naar een nieuwe reportage. Een reportage over integrale veiligheid in de wijk. Met een heel team gingen we op pad om mensen in de wijk 'Goede verwachting' uitleg en advies te geven over veiligheid ( na een kleine vertraging van twee uur - 'No spang', geen haast) . We troffen daar de meest uiteenlopende mensen en vooral huizen aan ...
Van de meest riante villa tot een heleboel kleine houten huisjes dicht bij elkaar geplakt. Het contrast kon niet groter. In mijn team zat onder meer een brandweerman: meneer Snip. Een heel grappige man, die elke zin eindigde met 'ja toch?'. Een eigenschap die meer Surinaamse mensen hier hebben. Moeilijk om daar steeds goed op te reageren. Want bedoelen ze het als vraag, of is het gewoon een veel gebruikt stopwoordje?

Na de reportage op weg naar het volgend interview. Een koppel dat binnenkort hun 5o-jarig jubileum viert. Onmiddellijk kreeg ik daar een hele Surinaamse schotel voor me. Roti met kousenbanden (zoiets als de boontjes bij ons), patatjes met een gele saus, een gebakje gemaakt van kokosmelk en nog een heleboel andere dingen. Het gebruik van knoflook in bijna elk gerecht is hier een normaliteit.

Nu thuisgekomen, klaar om nog een hele avond aan mijn artikels te schrijven, ja toch?

Lazy Sunday

Gisteren een zondagje rust genomen. Geen voet buiten het 'erf' gezet. Of toch, om snel even bij de Chinees om de hoek te gaan. Nu al een begrip. Hier zijn het de Chinezen die supermarktjes open houden. Onze Chinees kan je een beetje vergelijken met een kruidenierszaak van bij ons, maar dan wel echt maar een beetje met een illegaal tintje. Waarom zeg ik dat? Gewoon, het is daar zo duister, een beetje mysterieus. Maar als we dringend nood hebben aan chips of Parbobier, is het ideaal om langs te gaan.

Voor de rest een beetje 'gehangmat', een beetje gevolleybald en vooral heel veel proberen lezen in het boek 'ageing with joy'. Als voorbereiding op de redactievergadering straks. Voor de rest weinig nieuws, hop naar de volgende werkweek.