Nog zo een gekke uitdrukking die je op elke hoek van de straat hoort. 'Op de wandeling'. Daar bedoelen ze gewoon mee: Ben je op stap in de stad?
Op de redactie heb ik mijn draai gevonden. Sinds deze week voel ik me echt een volwaardig lid van de redactie mens en maatschappij. Dat geeft me een leuk gevoel. Het gevoel dat mijn collega's meer en meer vertrouwen in me krijgen. De opdrachten die ik krijg, boeien me echt. Ook al is het af en toe wel een heel luchtig onderwerp. Maar op deze manier leer ik hoe het is om in een maatschappij als deze te leven. Ik hou van de Surinaamse mentaliteit. Al moet ik het nog leren om mijn eigen ongeduldigheid aan de kant te schuiven. Hier jaagt niemand zich op. Alles komt als het komt. En de gastvrijheid van de mensen hier reikt zoveel verder als bij ons.
Zo mag ik komende zaterdag naar een gouden jubileum! Een Hindoestaans koppel is 50 jaar getrouwd, en dat moet gevierd worden.
Eergisteren ging ik voor een item op bezoek in een van de bejaardentehuizen in Paramaribo. Ook daar werd ik uitbundig ontvangen. Ik kreeg zelfs mango's toegeworpen door enkele kwieke dametjes.
Gisteren ging ik dan weer de straat op voor Valentijn. De mensen hier hebben het toch moeilijk om met hun hoofd in de krant te verschijnen. Maar gelukkig vond ik toch enkele mensen die bereid waren hun liefdesleven met me te delen. Zo mocht ik een koppel interviewen die net na zes maanden elkaar terug herenigd waren. De man moest nog in Nederland blijven terwijl de vrouw al eventjes terug in Suriname woonde. Hun blijdschap en verliefdheid deed ook mijn hart een sprongetje maken.
Zes maanden is het dubbele van drie maanden. Ik vraag me af hoe het bij mij zou zijn, om na drie maanden terug op Belgische bodem te zijn ...
... Maar dat zijn toekomstvragen. Nu is het tijd voor actie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten