Vrijdagavond kreeg ik een aanlokkelijk voorstel. 'Geen zin om morgen mee de jungle in te trekken?' Zo gezegd, zo gedaan. Zaterdagochtend stond Vincent (een collega van de Ware Tijd) met z'n crossjeep voor de deur, samen met twee 'dametjes van middelbare leeftijd'. Dat was een kleine domper op mijn vreugde, ik zag het avontuur al een beetje vervagen. Maar ach, ik ging toch het regenwoud in.
Tussenstop één: Lelydorp. Gewoon om de nodige voedingsstoffen in te kopen. Dan opnieuw de wagen in. Op weg naar het eerste inheemse dorpje. Rondkijken was de boodschap. Een horde huisjes passeerden we: klein of groot, krot of villa. Kleine fruitkraampjes, wachtend op hongerige toeristen. Maar daar gingen we aan voorbij. We kwamen aan, aan een kreekje. Een soort meertje in colakleur. 'Dames met menstruatie gelieve het water niet te betreden', hing er op een bordje. Het water was verfrissend, maar geen tijd om te zwemmen.
Opnieuw de jeep in, nu op zoek naar savanne. Vincent reed in de meest smalle wegels, zelfs waar er helemaal geen wegels waren. Enkel hoog savannegras en zand ... veel zand. Nu en dan raakten we op een doodlopend pad. Maar we kwamen altijd terug terecht. Vincent wist precies wat hij deed. Als savannerijder en vroegere binnenlandbewoner, had hij veel ervaring. Tot als hij even afgeleid raakte door het gebabbel op zijn achterbank. Eén verkeerde draai aan het stuur, één verkeerde afslag en daar strandden we. De jeep ging geen centimeter vooruit of achteruit. Meer dan een uur lang probeerden ik en Vincent om de wielen los te krijgen. Het moest gewoon lukken. Maar het hielp niet. Dus na een hele poos, stapten we op weg naar de 'hoofdweg'. Waar af en toe wel auto's reden. Daar zaten we dan, op een bankje bij een Indiaans kruidenierswinkeltje. Te wachten op hulp.
Een grijze jeep trok onze aandacht. De redding was nabij. Vanachter in de kofferbak snelden we met hen naar de plaats waar onze auto stond. Daar probeerden we met man en macht te duwen, slepen, trekken. Geen beweging. Vincent probeerde dan maar enkele van zijn vrienden op te trommelen, die in de buurt bezig waren aan een crosssessie. Ondertussen stelden de mensen uit de grijze jeep voor om ons mee te nemen naar een feest, iets verderop in het dorpje Carolina. Zo gezegd zo gedaan. Over het rode zand, snelden we naar het dorp. Ik, achteraan in de kofferbak. In regen, wind en zon. Het was een zot gebeuren. Bobbel, hobbel, bobbel. En zo ging het een hele tijd door. En ik, ik vond het fantastisch om daar te zitten, me vast te klampen en elke vierkante centimeter rondom mij te zien voorbij flitsen. Een onbeschrijfelijk gevoel. Hoe ik daar zat, met kriebels in mijn buik. Op een bepaald moment moest ik me bijna dubbelplooien om de takken te ontwijken.
Aangekomen op het familiefeest werden we ontvangen door enthousiaste feestvierders. We konden onmiddellijk aanschuiven om de lekkernijen van het land te ontdekken. En gesmaakt heeft het zeker. Daar zaten we. Ik en de twee oudere dametjes. Toen de muziek begon te spelen, kwam de boel pas echt op gang. Dansend, zingend, lachend. Op een bepaald moment kwam één van de dametjes bij me. 'Ik heb contact met de drummer', zei ze. Met een vette knipoog er achteraan.
Enkele uren later was het Vincent met hulp van voorbijgangers gelukt om los te raken. Hij kwam ons oppikken om nog even dieper het regenwoud in te gaan. Met een overzetboot vaarden we de Surinamerivier over. Ooit was er geprobeerd om daar een brug te bouwen. Maar toen de laatste afwerking begon, botste een 'illegaal schip' frontaal op de brug. Gevolg: brug beschadigd, geen geld om een nieuwe te bouwen.
Aan de overkant gingen we nog naar de Jodensavanne en Blaka Watra. Iets minder spectaculair, maar wel een adembenemend beeld. Af en toe brak er een wolkbreuk uit, waardoor we uiteindelijk beslisten om de jeep in te kruipen, en stilaan richting huis te rijden ... een wervelende dag achter de rug. Laat in de avond kwam ik terug thuis.
Voor ik naar Suriname kwam, kon ik alleen maar dromen van zoveel avontuur. Nu is het werkelijkheid geworden. Geen mens die dit nog van me afneemt.
Ik heb mijn best gedaan om mijn verhaal hier neer te pennen. Maar dat gevoel diep vanbinnen, kan ik onmogelijk beschrijven. Als ik daar aan terugdenk kan ik alleen maar glimlachen. Dus hier zit ik dan met omhoogkrullende mondhoeken.
Klaar om de werkdag te starten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten