Had een rustig weekend gepland. Zaterdag een luierdag aan het zwembad, zondag een was-en plasdag. Maar het verliep net 'iets' anders.
Onze buurman Marcel schotelde ons vrijdagavond zijn befaamde scampischotel voor. Surinamers weten perfect hoe een groep Belgische stagiaires te verwennen. Met een voldaan gevoel kropen we - wat dacht je - de hangmat in. Een babbeltje en een drankje zonder meer. Marcel vertelde ons dat we de volgende dag richting binnenland trokken, om daar een avondje feest te vieren en om een nacht te kamperen onder een Surinaamse hut in onze onmisbaar geworden hangmat.
Zo geschiede ...
Onderweg naar 'Palulu', vlakbij Zanderij, leek het alsof we de allereerste Surinaamse rit herbeleefden. In omgekeerde richting weliswaar. Een drukkend gevoel overviel me in het - toen nog onbeschadigde - busje. De eerste maand is voorbij, die tocht met overvolle koffers en een hoofd gevuld met terugkeergedachten komt schrikwekkend snel dichterbij.
Om me heen kijkend viel me eens te meer op hoe groot het contrast hier is. In een passerende villawijk zag ik kinderhoofdjes, over de struiken heen, op en neer swingen. Een reuzetrampoline zorgde voor de nodige animatie. Minuten en kilometers later snelden we een andere omgeving voorbij. Daar deed een oud bed dienst als verende trampoline. Even grote pret.
De kampplek gevonden, hangmatten omhooggehangen, het kreekje verkend en een fotoshoot later stonden we klaar voor het avondje vertier. Klein detail: geen spoor van het feest. Dat was blijkbaar ook niet de bedoeling, Marcels broer en enkele vrienden kwamen ons vervoegen in Palulu. Gezellig. Een kampvuur zorgde voor het groepsgevoel. Kroketjes op de pan - geen echt junglemaal - maar een heerlijk tussendoortje.
Later op de avond haalde Jeffrey, Marcels broer, de discobar boven. Pink Floyd, Michael Jackson, Lady Gaga en de Surinaamse hitjes weerklonken in de jungle... partytime! Nu, enkele accidentjes later besloot onze huisbaas/buurman zelf een feestje in het nabije dorp te gaan vieren. Na enkele rumgetinte drankjes stak hij zijn busje in gang. Blutsen, bulten en schrammen verrieden zijn beschonken toestand. Even later stond hij terug om te ontdekken dat ook wij houden van danspartijtjes.
Met enkele wachtposten rondom ons konden we met een gerust hart in onze hangmat kruipen. Het geluid van het nachtelijke regenwoud kon me wel bekoren, enkel natuurlijk geluiden. Tot 'de snurker' ontwaakte. Van ontbossing gesproken. De ene boom na de andere moest er aan geloven. Gelukkig hield het de beestjes op een afstand, of dat maakten ze ons toch wijs :-)
De volgende ochtend wist ik eerst niet waar ik lag, tot ik rond me heen keek. Bomen. Een regenachtige dag brak aan.
Nu, maandagavond, is de regen nog niet overgewaaid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten