Bioboerin de Witte Kip

Dromen houden je jong, zeggen ze wel eens.
Dromen waarmaken, blijkt nog een verre droom.

En toch.

Terugbladerend in mijn dagboekje van de periode vlak na mijn fantastische Ecotrippingreis - ondertussen al meer dan drie jaar een fantastische herinnering - blijk ik nog steeds diezelfde droom na te streven.

Een fragment uit m'n dagboek van toen:

Bioboerin is wat ik worden wil. Wroetende handen in de aarde, botjes om me hoog en droog te houden en een goudmijn aan groen rondom mij. Van zaadjes strooien naar onkruid wieden naar weelderige groentjes oogsten én helemaal terug.

Het veld waarop dit allemaal gebeurt is ook héél wat meer dan enkel een landbouwveld. Onder het zelfgemaakte afdak vinden er wekelijks groene workshops plaats. Daarnaast is het een plaats waar gezongen, gedanst,gelachen, geplukt, gegeten en gedronken wordt. Ook een houtkorf vindt al snel een vaste stek. De plukbloemenweide zorgt ook voor een sfeer die moeilijk op papier te vatten valt. 

En nog steeds speelt dit zelfde verhaal in mijn hoofd. De vorm verandert af en toe wel eens, maar de inhoud blijft behouden. En natuurlijk: het mooie, romantische plaatje van zaadjes strooien en rijkelijk oogsten houdt héél wat meer in dan enkel dat. En ook daar blijf ik naar zoeken. Vooral dan naar een opleiding op maat, die ik kan volgen, te combineren met mijn job. Landwijzer vzw doen fantastische dingen, maar op dit moment een te moeilijke combinatie met de job en de verbouwingswerken!

Ook tot het besef gekomen dat het een plaats moet zijn, heel dicht bij m'n thuis: thuiskomen, botten aan en het veld opgaan. Dat zou het ideale zijn. Maar een ideale wereld is uiteraard nog altijd niet gebouwd.


Mijn aandacht richt zich nu tot jullie. Hoe meer reactie ik krijg, hoe meer ik mijn eigen 'businessplan' verder uitwerken kan.

Zijn jullie liefhebbers van zelfpluktuinen, natuurlijke workshops - zijnde: vlierbessensiroop maken, start to tuinieren, diy tuinideetjes, wilgentakken vlechten, zaadbommetjes maken, en zoveel meer - gezellige kookpartijen in de tuin, samenzijn, ...

En wat maakt dat jullie mee zouden stappen en dit verhaal? Zien jullie een rol voor jullie zelf? Wetende dat mijn plannen zich situeren in Berlare - Zele?

Hebben jullie tips? Tricks? Ideetjes.

Een zoekende bioboerin.

Het stationsmuisje

Met z'n neusje in de ketchup van een verdwaald pakje friet.
Nietsvermoedend snuffelt het muizenbeest in het rond.
Geen mens op perron 1 heeft het beestje in de mot.

Mijn regencape drupt.
De eerste sneeuw smelt sneller dan gedacht. 

Conducteur x vertelt me dat het brandt.
Brand in Oudegem. Geen trein richting Dendermonde. 

Ik kijk naar het muisje.
Dat blijft lustig ketchup binnensmokkelen.
Als een holbewoner in station Gent-Sint-Pieters.
Zelfs een razende trein, verandert niets aan het tafereeltje.

Bedoel je dat ik deze avond GEEN trein meer heb richting Dendermonde? 
Ik weet het niet, meisje - hoor ik nog steeds liever als 'mevrouw' - , we kunnen enkel afwachten. 

Het is 22 uur gepasseerd.
Natuurlijk is Dendermonde geen optie meer.

De trein staat er wel. Twee reizigers blijven hardnekkig de warmte van de trein opzoeken.

Op dat moment begint het beestje aan de laatste ketchupdruppels.

Dan maar Lokeren.
Ik hoor conducteur Y net zeggen dat Lokeren ook niet zal lukken.

 Hoe, wat, waar. Lokeren lukt niet? 
- Nee, mevrouw. 
Dat is richting Antwerpen-Centraal, meneer. 
- Dat kan. Ik zoek het op. 
Het is zo! - niet voor niets 5 jaar in Gent gestudeerd. 
- Ohja, u heeft gelijk. 

Ik zie het muisje nog net z'n 'huisje' binnengaan. 
Heerlijk, zo'n stationsbestaan. 

Ik hol naar perron 3. 

RecyKleer

Ochtend na ochtend trotseer je de kleerkast. Wetende dat je handen opnieuw dat ene lievelingsjurkje zullen aanwijzen als outfit van de dag. Helaas. Soms wordt net dat ene jurkje/rokje/truitje versleten of te groot, misschien wel te klein.

Ondanks de stapels kleren die zich ernaast ophopen, blijft het patroontje/kleurtje/modelletje je boeien. Hartverscheurend is het om die outfit naar de kringwinkel te brengen - dat doe ik dan ook lekker niet.

Wat dan wel?
RecyKleren, meneer en mevrouw. 
Recy - wat?
Kleren. Met de K van Kringloop. 

Oud wordt weder Nieuw. 

Sinds de naaimachine in mijn leven kwam, komt mijn oude kledij van onder het stof.

Van bloemenkleedje tot T-shirt - haarband - ...
Een journalistiek onderonsje aan zee - alweer zo'n zeven jaar geleden - zorgde ervoor dat dit kleedje mijn kleerkast mocht verrijken. Bijna wekelijks kwam het tevoorschijn. Het was niet meer weg te slaan uit mijn garderobe - het maakte zelfs negen maanden lang deel uit van mijn ecotripping-rugzak. Ondertussen lag het al zo'n anderhalf jaar 'te vergelen' in dé kleerkast. Het was iets te groot geworden, en hier en daar was het 'slijt' té duidelijk zichtbaar.

Dus vandaag deed ik dit:

Het bloemenkleedje in betere tijden

Los T-shirtje

Hippiehaarband

Mijn eerste 'trouw'kleedje gepimpt
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet 'meermaals getrouwd geweest'. Trouwen is niet zo aan mij besteed. Dit blauwe kleedje kocht ik om voor de allereerste keer een trouwfeest bij te wonen. Opnieuw: tot slijtens toe gedragen met gaatjes tot gevolg.Tijd voor een 'pimp'sessie.

Het 'normale' blauwe kleedje 

Kleedje met een (tweedehands) kleurrijk bloemenstofje

Daarnaast heb ik al heel wat jongleerballetjes,vlaggetjes en rokjes gemaakt van stofjes die ik in de kringwinkel 'toevallig tegen het lijf liep'.

Een bonte mengeling jongleerballetjes

Ren, huppel, spring, naar je kleerkast en RecyKleer. Of geef mij een seintje.  Ik hou wel van enkele creatieve uitdagingen ...

Wordt vervolgd!

26 en volgewassen

Hiephiep hoera ...

Vandaag is het de NMBS die m'n beide voeten met veel geweld op de grond laat neerploffen. Vanaf vandaag ben ik jongere af - help? Geen GO-passen meer. Geen goedkope Campuskaarten meer - reizen naar het mooie Gentse zal vanaf nu een flink pak duurder worden. Burgemeester Termont: doe eens gek, en laat oud-studenten tegen een prikje treinen naar Gent. Vanaf nu: de volle pot. Of een railpass. Feest.

Hiephiep hoera ...

Dat draadje richting tram 3 begint te spannen. Grappig. Mijn 18de verjaardag lijkt nog na te zinderen in mijn hoofd. Of was het mijn pré-verjaardagsfeest van afgelopen vrijdag? Enfin, ik begin dingen door elkaar te slaan - misschien was het door de houtkorf? Ook op mijn 18de verjaardag speelde die de hoofdrol. Je merkt het: verschijnselen die enkel bij volgewassen mensen opduiken.

Hiephiep hoera ...

Met groot jolijt kan ik jullie aankondigen: naast drie sisters, heb ik nu ook een Brother. Hij kleurt mijn groene bureautje. Zelf ben ik zo gek om plotsklaps de winkel binnen te stappen en huiswaarts te keren met een doos zo groot dat ik er zelf in kan. Bijna had ik het overwogen om 'mijn Brother' op mijn fiets naar huis te dragen, ware het niet dat er een goede ziel zijn auto tot voor de winkeldeur sleepte. Uren hebben we ondertussen al samen versleten. Een vlagjeslijn, twee rokjes en wat verstelwerk later kan ik opgelucht adem halen: de klik is wederzijds.

Hiephiep hoera ...

Mijn hoofd, armen en nek zijn deze week al flink verbrand. Je denkt dan: na zoveel jaar, kan mijn vel wel tegen een stootje. Niets van. Smeren blijft de boodschap - rimpels proberen krampachtig door te breken, maar ik geef ze geen kans. Platstrijken die handel!

Hiephiep hoera ...

Mijn hoofd blijkt ook vandaag nog steeds hetzelfde: lichte chaos en een creatieve geest die niet te temmen valt.


Fioew. Opgelucht ademhalen. Het is slechts een voorgevoel. 26 is lang zo slecht nog niet. Misschien brengt het me dit jaar wel naar ongeziene avonturen. Wie weet.

De periode van 'halfgewassendheid' kan ik nu achter mij laten.

26 en volgewassen.

HoutGehakt

Het klinkt bijna als een natuurlijk vleesje - boomvlees.
Het is niets anders dan het voltooid deelwoord van houthakken.

Winters zijn er om jezelf warm te houden.
En met als enige warmtebron een stoof, kunnen we er niet onderuit: er moet en zal 'gehouthakt' worden.

Al jaren trek ik 's winters het veld in met katsjoebotten, vijf lagen kleding en een houthakkersmes. Het 'zagen' laat ik over aan het mannelijk geweld, het hakken doe ik lekker zelf. Het oprapen van de overblijvende takjes behoort ook tot mijn takenpakket.

Een winter zonder houthakken, is als een zomer zonder zon: zonde.

Al hakkend baan ik me samen met m'n medehakkers een weg door de opgehoopte takjes. Wanneer de vitamine D zich verspreid over onze hoofden, verandert de inspanning al rap in pure ontspanning. Ik noem het: genieten.

Ondertussen zijn we al ver gevorderd.We zijn in de fase van het houtstapelen. Dat is het 'puzzel'gedeelte van het houthakproces. Ervoor zorgen dat de gepaste blokken zich neervleien tegen elkaar. Soms wordt er gevloekt, soms gaat het als vanzelf.

Wanneer je dan later het gedroogde hout hoort knetteren en je de gele vonken ziet verschijnen in het stoofje, dan weet je: dit is het allemaal waard geweest.

Warmte.

Ook op onze Ecotrippingreis was het een van mijn favoriete taakjes. 

Een jaar @ work

Iets meer dan een jaar geleden was er van 'vast werk' nog geen sprake. Fladderend in de sollicitatiewereld van het ene naar het andere gesprek maakte ik me vooral druk om wat ik nu weer zou antwoorden op de vraag: wat is jouw droomjob? En elke keer kwam er iets nieuws over mijn lippen. Hoe kan ik nu in godsnaam mijn 'droomjob' omschrijven zonder te weten waar ik terechtkom en hoe het 'echte' werkveld er uitziet? Nee, ik zorgde dat er telkens twee woorden uit mijn mond ontsnapten: uitdaging en passie.

Op niets gebaseerde afwijzingen zorgden voor tenenkrullende ergernissen - mijn tenen leiden soms een eigen leven. En toch had ik heel snel door dat frustraties alleen maar energierovend zijn. Al dat solliciteren bracht me op het lumineuze idee om als fulltime sollicitant al mijn zelfverklaarde avonturen neer te pennen. En zo geschiedde.

Daarnet de 16 vergeelde blaadjes in verfrommelde staat teruggevonden. Terugblikkend op die periode kan ik alleen maar zeggen: zie het fulltime solliciteren als een uitdaging. Je zou het ook kunnen beschrijven als een 'onbetaalde job'. Na het herlezen van mijn sollicitatieavonturen, merk ik hoe ik gesprek per gesprek gegroeid ben. Zie het dus als een oneindig leerproces. En af en toe een beetje ontgoocheld zijn, is helemaal niet erg. Gebruik die ontgoocheling als extra stimulans - gemakkelijk spreken ... hoor ik sommigen luidop denken. Dat is waar. En dat weet ik als geen ander. 

Nu, om het even over een andere boeg te gooien: ik ben een jaar aan het werk - hiephiephiep. Na drie maanden fondsenwerving bij ONG Conseil (zie vorige blogtekst: 'Ode aan het fondsengewerf'), ging ik aan het werk bij de gemeente Berlare - bam, een regelrechte ambtenaar. Met een functieomschrijving als 'vrijetijdsconsulent' kon ik niet anders dan in volle petrol inzetten op deze job. En dat bleek een goede investering te zijn! Met jeugd en Noord-Zuid heb ik twee toponderwerpen waarvoor ik me vol overgave smijt. Met een bende enthousiaste vrijwilligers erbij vormt dat een explosieve, succesvolle cocktail.

En dan heb ik het nog niet gehad over mijn dagelijkse fietstochtjes. 'Car free day' is voor mij (bijna) dagelijkse kost. Je zou voor minder op je fiets springen als je de groene boorden ziet waarlangs ik mijn beentjes mag uitstrekken. Genieten op weg naar het werk.

Ode aan mijn fiets

Versleten banden op het grind. 
Spaken op volle toeren. 
De - volgens medefietsers irritante - klik in mijn pedaal. 
Fleurige fietszakken die meer dan eens open zwaaien. 
De wind die me uitlacht en nog eens extra in mijn gezicht blaast. 
Het zweet dat van me afspat - om lichtelijk te overdrijven. 

Heerlijk.

En dan had ik het nog niet over dat vrije gevoel op de fiets. 
Over de medefietsers die jolig zwaaien en lachen als ik ze opnieuw tegenkom. 
Over de konijnen en padden die vrolijk verder huppelen wanneer ze mij zien naderen. 
Over de frisse lucht en gezonde beweging. 

Over loslaten. 

Ik ben fietsfan.

Ode aan 'het fondsengewerf'

Na meer dan drie maanden geproefd te hebben van het 'fondsengewerf' ga ik een nieuw avontuur te lijf in de Berlaarse gangen. Dit doe ik echter niet na eerst een deftig woordje geschreven te hebben over deze toch wel heel aparte, maar ongetwijfeld onvergetelijke job ...

Oxfam-Solidariteit is al een hele poos een organisatie waarin ik mezelve terugvind. Dat mijn eerste jobuitspatting er eentje zou zijn bijna volledig in teken van deze ngo: halleluja, nooit durven denken.

Eén à twee dagen in de week stond ik op straten, markten, pleinen en ander Vlaams gebied de liefde voor 'mijn' ngo te verkondigen - bijna een balkonscène of zelfs een ongekunstelde serenade.

En eens en voor allen: JA fondsenwervers worden betaald voor hun job. JA zij verdienen het om net als elke werkende mens een eerlijk loon te krijgen. JA face-to-face fondsenwerving blijkt en blijft een van de beste manieren om structurele én duurzame steun te voorzien aan ngo's. JA het is nog niet te laat, rep je naar een van onze fondsenwervers!

Weer en wind
Boze blikken
Vriendelijke verwensingen
Tijdloze passanten
Het vingertje dat van 'nee' gebaart
Uitwegzoekende uitvluchten

Julia was toch iets liever voor haar Romeo? Of vergis ik me daar? 

Maar ook gratis wafels
Warme woorden
Trotse mensen
Oxfam ... de wereldwinkel? - nee Oxfam-Solidariteit ... wij zijn niet van de wereldwinkel! 
Welkom in de 'Oxfamily' 
Hoe woorden wonden helen

Realistische idealisten. Dat zijn het. Die fondsenwervers. En dat ze gelijk hebben. Een broodnodig ras.
Mijn ode gaat integraal uit naar dé fondsenwervers van 'ONG Conseil'.

Dank jullie wel voor de mooie tijd. Zowel voor het werven, het rekruteren, als het administratieve luik - en français begot! 

Hasta la vista ...

Mooiste uitvlucht: sorry, ik kan niet zo goed spreken, heb net op mijn lip gebeten ... 
Meeste 'sepa'tjes' op een dag: 6 
Leukste moment: jongleren tijdens/ tussen het werven door 
Stad om fier op te zijn: Gent, zowat iedereen bleek daar al lid te zijn van OS ... of was dat maar een uitvlucht? 
Plaats met meeste werfcharmes: Halle, maar ook wel Gent