Dia Dhuit

Nieuw avontuur in zicht.

Mits enige verbeelding lijkt het me nu al mogelijk een beeld te scheppen van de komende week: een tent, stapschoenen, rugzak en muggenzalf - remember Suriname. Zulke knoerten van beten wil ik van m'n leven niet meer. De littekentjes zijn net aan het vervagen, maar heb persoonlijk geen behoefte aan nieuwe kraters. 


Regen? Laat ons eerlijk zijn. Ierland is niet gekend om z'n 'Ibizaiaanse' stranden en bruisende zonneschijn, maar op tijd en stond een regenbui zal onze oververhitte voetjes wel afkoeling bezorgen. Optimisme alom.

Gelukkig is daar de natuur. Dat wordt ons toch gezegd. Benieuwd of mijn stilaan groeiende kampeerkennis de strijd zal moeten aangaan met onverwachte nieuwigheden.

Mijn onuitstaanbare lompigheid van afgelopen dagen (weken) kan ik hopelijk in België achterwege laten - iemand interesse? Bel me, schrijf me, laat me gauw iets weten. Na builen, blauwe plekken, scheenbeenkrampen en dergelijke andere lichamelijke ongemakken heb ik nood aan wat oplapperij. Ik heb alvast blijnenpleisters mee, want je weet maar nooit - soms zit een ongelukje in een klein hoekje van je schoen. 

Enfin, u hoort het al. Ik ga naar daar om een beetje te genieten. Om te vieren dat ik officieel geen student meer ben. Klein feestje in de Wicklow Mountains.

De voorlopig laatste vliegtuigvlucht zit er aan te komen, want daarna ga ik de iets meer ecologische toer op. Plannetjes worden gesmeed. Ecotripping is de volgende stap.

Slán!

Verzopen wc-dame

Het zomert in ons Belgenlandje. Met muts en dikke regenjas was een fietstocht richting Gent een kleine uitdaging, maar toch haalbaar - ik moet bekennen: op de kasseistrook (Vogelzang) voelde ik me net als een oud dametje schuddend op haar trilplaat. En op de strook met 'metershoge' modderplassen stond mijn keel enkele keren wagenwijd open om enkele kreetjes te lossen, maar geen uitschuivers. Zelfs het Beerveldse Feestpaleis stond er onderweg treurig bij. Enfin, ik weet niet of het er ooit anders uitgezien heeft.  

Lichtjes verzopen toegekomen, - was dat de reden waarom iemand me in de wc's aansprak 'en hoeveel mag dat dan zijn, dametje?' Sorry, maar ik heb nog nooit een verzopen wc-dame gezien. Enig respect voor ieders beroep alsjeblief -  maar volhardend in onze wilskracht, hebben we met een losgeslagen paraplu de Gentse binnenstad verkend. In tegenstelling tot vorige jaren konden we nu zonder moeite flaneren over de kasseitjes en andere straten waar het anders koppenlopen was. Het enige dat we moesten ontwijken waren de plassen die her en der (als uit het niets) opdoken - en enkele marginale types die al strompelend op zoek gingen naar de meest geschikte plaats om nog een pintje te scoren. Daan begon met een bijna bomvol Sint-Baafsplein voor zich, maar moest dan heel wat halve fans laten gaan. Ik had toch graag even van op het podium neergekeken op de meute paraplu's die daar werden opengeklapt en heel de avond/nacht lichtjes op en neer deinden - sommige op de maat van de muziek, andere op het ritme van de regendruppels. 

Mijn aanrader voor de komende feestavonden: de Swing Cité. Ik zou zeggen: ga zelf en ontdek mijn fascinatie. 

*

Zonet trouwens het meest absurde idee van de week tegengekomen: er bestaat zowaar een 'Actiecomité Stop het Slechte Weer'. Hoe kan het ook anders: enkele dolle Nederlanders zijn de initiatiefnemers van deze onnozelheid. Altijd al een beetje met hun hoofd in/tegen de wolken gelopen.

Onze Léon

Vier meisjes. Eén auto. U raadt het al. Met of zonder gps, in't stad of in de middle of nowhere, met of zonder payage: een vrouw blijft altijd een beetje vrouws. Verslingerd aan onze Léon, maar stilletjes vloekend bij de - in onze ogen - ontoegankelijke parkeerplaatsen. Noem het hoe je wilt, ik vind het een charme. Spanje is trouwens onmiskenbaar het land met de meeste verkeerslichten en ronde punten. Je wordt al draaierig enkel bij de aanblik ervan. Als je daar alcoholcontroles zou krijgen en het aloude zinnetje 'loop eens op de witte lijn' hoort, zou je grandioos de mist ingaan.

Kamperen blijkt altijd een beetje avontuur. Met vier als een sardien in een tent die net groot genoeg was om al onze matjes in te herbergen - ik ging eerst een opblaasluchtmatras meedoen. Gelukkig ben ik van dat plan afgestapt, anders mocht ik wellicht in de voortent slapen. Zoals een 'pientere' Hollander opmerkte: nou, nou, hebben jullie dan een stapelbed meegebracht? Grapjas. Not. We sleuren nu eenmaal (nog) geen hangende bierbuiken en kwijlende honden met ons mee in de tent.

Van Zaragoza naar Pamplona naar San Sebastian richting Zarautz, Sopelana en Bilbao. Om dan vlotjes terug te keren naar Zaragoza. Geen bosbranden in onze contreien, maar vooral in't stad konden we de hittegolf slechts trotseren door van fontein naar fontein te dartelen. In Zaragoza was het trouwens vooral het gigantische verdroogde park, helemaal gepimpt voor de WereldExpo in 2008, dat opviel door de onopvallendheid. Een verlaten eiland, snakkend naar wat nuttigheid. Na wat opzoekwerk ontdekt dat de Expo dat jaar de titel kreeg: Water and Sustainable development. Een grote oeps. Vier jaar later durf ik zeggen dat ze in dat opzet grandioos mislukt zijn. Leegstaande giga-gebouwen. Privé-zwembaden - waar wij met andere woorden geen druppel water van te zien kregen. Een soort stoeltjeslift onbeweeglijk smachtend naar wat aandacht. Een aangelegd strand met een plastieken palmboom en vijvertje, net groot genoeg om mijn dikke teen een verfrissende duik te geven. Een beetje jammerlijk.

Maar zeven dagen zee, bergen, een beetje cultuur, vrouwenklap, kampeerperikelen, Spaanse furies en onvervalste lachbuien hebben mijn batterij op groen gezet. Tijd om mijn motor aan te steken.

Vroem.