Vier meisjes. Eén auto. U raadt het al. Met of zonder gps, in't stad of in de middle of nowhere, met of zonder payage: een vrouw blijft altijd een beetje vrouws. Verslingerd aan onze Léon, maar stilletjes vloekend bij de - in onze ogen - ontoegankelijke parkeerplaatsen. Noem het hoe je wilt, ik vind het een charme. Spanje is trouwens onmiskenbaar het land met de meeste verkeerslichten en ronde punten. Je wordt al draaierig enkel bij de aanblik ervan. Als je daar alcoholcontroles zou krijgen en het aloude zinnetje 'loop eens op de witte lijn' hoort, zou je grandioos de mist ingaan.
Kamperen blijkt altijd een beetje avontuur. Met vier als een sardien in een tent die net groot genoeg was om al onze matjes in te herbergen - ik ging eerst een opblaasluchtmatras meedoen. Gelukkig ben ik van dat plan afgestapt, anders mocht ik wellicht in de voortent slapen. Zoals een 'pientere' Hollander opmerkte: nou, nou, hebben jullie dan een stapelbed meegebracht? Grapjas. Not. We sleuren nu eenmaal (nog) geen hangende bierbuiken en kwijlende honden met ons mee in de tent.
Van Zaragoza naar Pamplona naar San Sebastian richting Zarautz, Sopelana en Bilbao. Om dan vlotjes terug te keren naar Zaragoza. Geen bosbranden in onze contreien, maar vooral in't stad konden we de hittegolf slechts trotseren door van fontein naar fontein te dartelen. In Zaragoza was het trouwens vooral het gigantische verdroogde park, helemaal gepimpt voor de WereldExpo in 2008, dat opviel door de onopvallendheid. Een verlaten eiland, snakkend naar wat nuttigheid. Na wat opzoekwerk ontdekt dat de Expo dat jaar de titel kreeg: Water and Sustainable development. Een grote oeps. Vier jaar later durf ik zeggen dat ze in dat opzet grandioos mislukt zijn. Leegstaande giga-gebouwen. Privé-zwembaden - waar wij met andere woorden geen druppel water van te zien kregen. Een soort stoeltjeslift onbeweeglijk smachtend naar wat aandacht. Een aangelegd strand met een plastieken palmboom en vijvertje, net groot genoeg om mijn dikke teen een verfrissende duik te geven. Een beetje jammerlijk.
Maar zeven dagen zee, bergen, een beetje cultuur, vrouwenklap, kampeerperikelen, Spaanse furies en onvervalste lachbuien hebben mijn batterij op groen gezet. Tijd om mijn motor aan te steken.
Vroem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten