Just because

GeMiS

Exact één jaar geleden:

Met een bonzend hart stap ik het vliegtuig uit. Eindelijk. De luchthaven Zanderij ligt bijna middenin de savanne. Een kleine barak en een enkel vliegtuig op de landingsbaan. Niets in vergelijking met het megalomane Schipholgedoe. En ik hou er al meteen van. Dit is Suriname, dit is waar ik drie maand lang een cultuurshock van jewelste zal ondergaan...

Ondertussen hoef ik niet meer in de toekomstige tijd te schrijven. Met spijt in het hart moet ik zelfs de verleden tijd bovenhalen. Het lijkt als gisteren maar ondertussen is het dus een jaar geleden.

GeMiS

Overdrive

Mocht ik alle overuren optellen die mijn hersenen deze week gedraaid hebben, dan zou mijn baas wellicht failliet gaan. Meerdere keren gingen ze in overdrive, af en toe kwam er enkel gestotter uit, maar meestal voelde ik gewoon een onvoorstelbare dwang om al hetgeen er in zat er gewoon keihard terug uit te spuwen. Gelukkig kon ik die dwang onder controle houden.

Ondertussen blijft er enkel nog een bonkend hamertje over. Slaaptekort zal hier wellicht de schuldige zijn. Op een bepaald moment voorbije week zat ik zo ver dat ik het overweegde om een blikje energiedrank binnen te gieten. Maar toen ik het blikje openklikte, kon de geur me allesbehalve bekoren. Met een drafje goot ik heel het goedje in mijn (overvolle) afwasbak. Toen ik daarnet (eindelijk) de afwas deed, rook ik nog de onheilspellende stank. Hoe zoveel studenten hiermee levend door de examens geraken, blijft mij een raadsel. Ik hou het gewoon bij ingebeelde oogklemmen.

Dit weekend blijf ik voor de eerste keer in Gent. Ik noem het een noodzakelijke primeur. Het gerompslomp met de trein zou mijn getergde geest niet aankunnen deze avond. Ik betrap me er trouwens op dat die isolatie van de voorbije weken echt niet goed is voor mijn capaciteiten als sociaal mens. Vorige week stond ik bij de bakker en ik had het rare gevoel dat iedereen me zag als een of ander verdwaald ruimtewezen. Vooral de wazigheid, die me steeds weer overvalt op de meest ongepaste momenten, zorgt ervoor dat er enkel onzinnigheid uit mijn mond ontsnapt.

Ondertussen zitten we aan de helft, de zwaarste twee net achter de rug. Nu nog even doorbijten en maandagavond alle remmen los met 'Frits en Freddy'. Mijn dagelijkse favoriete fruitdrank fristi houdt me recht... Het is en blijft mijn meest trouwe examengeluksbrenger.

Stoom aflaten

Heerlijk weertje vandaag. Zonder aarzelen sprong ik in mijn loopkleren om de regen te trotseren. Na het eerste examen is een energieboost onvermijdelijk. Elke kleine en middelmatige plas kon me bekoren. De grotere waren vandaag niet aan mij besteed. Als een verzopen en herboren kuiken kwam ik terug op mijn kot terecht. Frisgewassen en wel heb ik daarna nog enkele uurtjes recht in m'n -stilaan overbeladen- hersens gedramd.

Zinnigheid

Ik zou graag iets schrijven. Maar ik word bijna horendol van het geraas van politicologische termen door mijn hoofd. Na een dag vol 'De kleermakers en de keizer', kan ik met moeite nog iets fijnzinnigs neerpennen.
Misschien moet ik een gedichtje opdragen aan ene heer Carl Devos. De man die me met deze 'kloeferd' opzadelde. Uiteraard geef ik toe dat er wel wat zinnigs in het boek staat. Maar of die zinnigheid ook uit mijn pen zal rollen wanneer ik woensdag 19 januari zit te staren met slaperige ogen naar het blad dat voor me ligt ... laat het ons hopen. Amen.

Vanmiddag heel even buiten geweest. Klinkt een beetje gek, niet waar? Maar het kluizenaarsbestaan van een student heeft meer nadelen dan voordelen. Met moeite kom ik nog toe aan mijn dagelijkse portie 'frisse' - wat ik soms betwijfel hier in Gent - buitenlucht. Deze middag scheen het zonnetje heerlijk op m'n rug. Jammer genoeg zorgt een hardnekkige verkoudheid/griepje ervoor dat ik enkel die zon trotseerde om een 'vastzittendehoest' siroop te gaan halen bij de apotheker. Laat ons hopen dat ik snel het -excuseer me voor de uitdrukking - vastzittende slijm uit mijn strot kan krijgen, zodat ik opnieuw een adrenalinestoot krijg die ik ten volle kan richten op mijn cursussen.