Mocht ik alle overuren optellen die mijn hersenen deze week gedraaid hebben, dan zou mijn baas wellicht failliet gaan. Meerdere keren gingen ze in overdrive, af en toe kwam er enkel gestotter uit, maar meestal voelde ik gewoon een onvoorstelbare dwang om al hetgeen er in zat er gewoon keihard terug uit te spuwen. Gelukkig kon ik die dwang onder controle houden.
Ondertussen blijft er enkel nog een bonkend hamertje over. Slaaptekort zal hier wellicht de schuldige zijn. Op een bepaald moment voorbije week zat ik zo ver dat ik het overweegde om een blikje energiedrank binnen te gieten. Maar toen ik het blikje openklikte, kon de geur me allesbehalve bekoren. Met een drafje goot ik heel het goedje in mijn (overvolle) afwasbak. Toen ik daarnet (eindelijk) de afwas deed, rook ik nog de onheilspellende stank. Hoe zoveel studenten hiermee levend door de examens geraken, blijft mij een raadsel. Ik hou het gewoon bij ingebeelde oogklemmen.
Dit weekend blijf ik voor de eerste keer in Gent. Ik noem het een noodzakelijke primeur. Het gerompslomp met de trein zou mijn getergde geest niet aankunnen deze avond. Ik betrap me er trouwens op dat die isolatie van de voorbije weken echt niet goed is voor mijn capaciteiten als sociaal mens. Vorige week stond ik bij de bakker en ik had het rare gevoel dat iedereen me zag als een of ander verdwaald ruimtewezen. Vooral de wazigheid, die me steeds weer overvalt op de meest ongepaste momenten, zorgt ervoor dat er enkel onzinnigheid uit mijn mond ontsnapt.
Ondertussen zitten we aan de helft, de zwaarste twee net achter de rug. Nu nog even doorbijten en maandagavond alle remmen los met 'Frits en Freddy'. Mijn dagelijkse favoriete fruitdrank fristi houdt me recht... Het is en blijft mijn meest trouwe examengeluksbrenger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten