Met opgevouwen matras en de helft van mijn kotinboedel reed ik daarnet gezwind door het land - nu ja, het stukje rechte baan van Gent naar Zele, ook wel E17 genaamd. Gezelligheid troef op die schaars verlichte autostrade. Een kleine sabotage van de achteruitkijkspiegel dook op, maar verder verliep alles gesmeerd. Tot op het punt net voorbij de afslag Beervelde - ik slaagde al een vreugdekreetje: Zele, I'm on my way. Helaas. Plots alle pinkers aan, remmen op. File begot.
Alsof dat nog niet voldoende was schalden de boxen vrolijk het lied Can't get better than this door m'n oren - you little StuBrubastards. En gelijk hadden ze: de file stond even later gewoon potdicht. Ik was al een vat vol emoties na de allereerste opruimactie op mijn kot, kwam dat er nog eventjes bij. Mijn nostalgische hersenkronkels werden vandaag wel echt zwaar op de proef gesteld. Ook ontdekt dat het nu wel echt de allerlaatste periode is dat ik vakantiejob - als in: ik vakantiejob, jij vakantiejobt ... - bij het bedrijf waar ik ZEVEN! jaar lang op inspectie stond. Ik herinner me nog goed hoe ik als puberende
16-jarige als het ware in de cafetaria werd gedropt om een giga-order af te werken. Pas na enkele dagen rolletjes draaien, hadden we ontdekt dat ik niet bepaald de regeltjes volgde. Resultaat: alles opnieuw en een vader die zich afvroeg waarom net zijn kleine opgescheept zat met twee RECHTERhanden - remember: ik ben links, en niets tegen links. Ondertussen ben ik bijna een pro. Bijna. Mijn lompigheid blijkt af en toe nogal doorzichtig.
Maar dus: mijn kotleven zeg ik bijna vaarwel. Het deed me wel iets om de douche en het toilet een fikse schrobbeurt te geven - nee mama, ik bedoel niet dat ik dat nu elke dag thuis wil doen. Vanaf volgende week zal zich daar een ander wassen, een ander plassen, een ander mijn kot inpalmen. No me gusta. Maar het is wat het is.
