21 aug 2016

Bioboerin de Witte Kip

Dromen houden je jong, zeggen ze wel eens.
Dromen waarmaken, blijkt nog een verre droom.

En toch.

Terugbladerend in mijn dagboekje van de periode vlak na mijn fantastische Ecotrippingreis - ondertussen al meer dan drie jaar een fantastische herinnering - blijk ik nog steeds diezelfde droom na te streven.

Een fragment uit m'n dagboek van toen:
Bioboerin is wat ik worden wil. Wroetende handen in de aarde, botjes om me hoog en droog te houden en een goudmijn aan groen rondom mij. Van zaadjes strooien naar onkruid wieden naar weelderige groentjes oogsten én helemaal terug.
Het veld waarop dit allemaal gebeurt is ook héél wat meer dan enkel een landbouwveld. Onder het zelfgemaakte afdak vinden er wekelijks groene workshops plaats. Daarnaast is het een plaats waar gezongen, gedanst,gelachen, geplukt, gegeten en gedronken wordt. Ook een houtkorf vindt al snel een vaste stek. De plukbloemenweide zorgt ook voor een sfeer die moeilijk op papier te vatten valt. 

En nog steeds speelt dit zelfde verhaal in mijn hoofd. De vorm verandert af en toe wel eens, maar de inhoud blijft behouden. En natuurlijk: het mooie, romantische plaatje van zaadjes strooien en rijkelijk oogsten houdt héél wat meer in dan enkel dat. En ook daar blijf ik naar zoeken. Vooral dan naar een opleiding op maat, die ik kan volgen, te combineren met mijn job. Landwijzer vzw doen fantastische dingen, maar op dit moment een te moeilijke combinatie met de job en de verbouwingswerken!

Ook tot het besef gekomen dat het een plaats moet zijn, heel dicht bij m'n thuis: thuiskomen, botten aan en het veld opgaan. Dat zou het ideale zijn. Maar een ideale wereld is uiteraard nog altijd niet gebouwd.


Mijn aandacht richt zich nu tot jullie. Hoe meer reactie ik krijg, hoe meer ik mijn eigen 'businessplan' verder uitwerken kan.

Zijn jullie liefhebbers van zelfpluktuinen, natuurlijke workshops - zijnde: vlierbessensiroop maken, start to tuinieren, diy tuinideetjes, wilgentakken vlechten, zaadbommetjes maken, en zoveel meer - gezellige kookpartijen in de tuin, samenzijn, ...

En wat maakt dat jullie mee zouden stappen en dit verhaal? Zien jullie een rol voor jullie zelf? Wetende dat mijn plannen zich situeren in Berlare - Zele?

Hebben jullie tips? Tricks? Ideetjes.

Een zoekende bioboerin.






15 jan 2016

Het stationsmuisje

Met z'n neusje in de ketchup van een verdwaald pakje friet.
Nietsvermoedend snuffelt het muizenbeest in het rond.
Geen mens op perron 1 heeft het beestje in de mot.

Mijn regencape drupt.
De eerste sneeuw smelt sneller dan gedacht. 

Conducteur x vertelt me dat het brandt.
Brand in Oudegem. Geen trein richting Dendermonde. 

Ik kijk naar het muisje.
Dat blijft lustig ketchup binnensmokkelen.
Als een holbewoner in station Gent-Sint-Pieters.
Zelfs een razende trein, verandert niets aan het tafereeltje.

Bedoel je dat ik deze avond GEEN trein meer heb richting Dendermonde? 
Ik weet het niet, meisje - hoor ik nog steeds liever als 'mevrouw' - , we kunnen enkel afwachten. 

Het is 22 uur gepasseerd.
Natuurlijk is Dendermonde geen optie meer.

De trein staat er wel. Twee reizigers blijven hardnekkig de warmte van de trein opzoeken.

Op dat moment begint het beestje aan de laatste ketchupdruppels.

Dan maar Lokeren.
Ik hoor conducteur Y net zeggen dat Lokeren ook niet zal lukken.

 Hoe, wat, waar. Lokeren lukt niet? 
- Nee, mevrouw. 
Dat is richting Antwerpen-Centraal, meneer. 
- Dat kan. Ik zoek het op. 
Het is zo! - niet voor niets 5 jaar in Gent gestudeerd. 
- Ohja, u heeft gelijk. 

Ik zie het muisje nog net z'n 'huisje' binnengaan. 
Heerlijk, zo'n stationsbestaan. 

Ik hol naar perron 3.