Handigheden

Vanmorgenvroeg met half slaperige ogen de Kantienberg beklommen (kwestie van toch een beetje te overdrijven). Maar om acht uur 's ochtends is het altijd een beetje pijnlijker om kasseien te overwinnen, sleurend aan een zwaar geblesseerd fietswrak.

Nu ja, ik was dus op weg naar een van de fietsherstelplaatsen hier in het Gentse, speciaal gefabriceerd voor de 'handige student'. Geen idee wat dat zou geven. Ik ben niet bepaald de persoon met de meest technisch aangelegde vaardigheden. En met een papa met 'twee linkerhanden' (interpretatie zijnde: handen waarmee hij letterlijk ALLES kan - als medelinksepoot ben ik uiteraard tegen de discriminatie van linkshandigen) heb ik mezelf niet echt de kans gegeven om zelf een fiets te bestuderen en repareren. Meestal was een kleine smeekbede voldoende om de papa aan het werk te zetten.

Nu wou ik mezelf toch wel eventjes bewijzen. Al snel was het mijn beurt om m'n tweewieler aan de haak hangen. In een, met strepen, afgebakende ruimte kreeg ik een gereedschapskoffer ter beschikking en werd ik aangemaand om mijn remmen en band onder handen te nemen.
Resultaat: een ietwat klungelige poging om dan uiteindelijk vast te stellen dat er wel heel veel 'vijsjes en bouten' op mijn fiets bevestigd waren en dat ik vanmorgen toch beter geen wit truitje aangetrokken had. Beetje laat.

Eenmaal de fietsenman me op weg geholpen had, kwamen die remkabels en -blokjes vrij snel op hun plaats te zitten. Het bezorgde me spontaan een kleine adrenalineopstoot. De achterband vervangen, deed ik met behulp van een man die zelf verklaarde zich niet te willen bemoeien, want dan zou de 'echte' fietsenmaker weer kwaad zijn. Toch kon het hem niet beletten om me toe te fluisteren het zo en zo en zo te doen. Een lichte vorm van 'ik-wil-dat-meisje-niet-langer-zien-ploeteren-bemoeienis'.

Met pikzwarte pollekes even het resultaat bestudeerd: een splinternieuw ros, klaar om te bestijgen. Na mijn handen een neurotische schuursponsbeurt te hebben gegeven, kon ik met mijn zelfgemaakte fiets te straat ophobbelen.

Handigheden. Nooit gedacht dat ik het in mij had.

Toepasselijk: het boek 'Foto Vélo' is al enkele dagen mijn trouwe slaapmutsje. Rondtrekken met de fiets van Hongarije tot China, het is eens wat anders dan het vliegtuig opstappen.

Uitdagender.

Gênant

Snelste Ikea-bezoekje ooit staat op naam van ... mezelf. Na een kleine zoektocht aan het Sint-Pietersstation alias 'de bouwwerf', vond ik al snel wat ik zocht: de tram richting Flanders Expo. Zonder veel poempa (altijd al een beetje mijn eigen woordenschat gehad) aangekomen op de parking van de Zweedse, onlangs lichtjes geterroriseerde, winkelketen. Na enige twijfel besloot ik om maar meteen de fabriekshal in te duiken. Geen tijd voor keukenhandigheden, even een korte stop aan de stofjes en co, ook heel even vol bewondering naar een gigantisch muuraccessoire staan gapen, maar dan volle gas naar de zaal waar de geur van kaarsen, valse bloemen en andere decoratiemogelijkheden meteen m'n neus inpalmde. Snel gevonden wat ik zocht, besloot ik toch eventjes te gluren in de koopjeshoek. Alweer mijn kussenarsenaal een beetje uitgebreid, al moet ik bekennen dat deze wel écht gemaakt is om in mijn kot een beetje te liggen pronken. Na enige zelfscanproblemen veilig buitengeraakt met een ananassmoothie in de ene hand, het kussen onder de andere arm. In de tram vol verwondering ontdekt dat mijn eerste rit nog niet verlopen was. Straffe toeren.

Helaas een kleine domper wanneer ik mijn 'ros' uit het rek haalde. Met een platte band is het niet bepaald handig om Gent onveilig te maken. Mits enige positiviteit toch opgemerkt dat het wellicht niet zo handig was geweest om met een kussen onder mijn arm door het Citadelpark te razen. Stappen dus. Onderweg leek ik veel bekijks te hebben. Vreemd. Het lag wellicht aan m'n haar dat een beetje wilder lag dan doorgaans. Ja, dat zou het wel zijn. Straks even 'pimpen'.

Daarnet toch snel eens een blik in m'n spiegel geworpen ... blijkbaar had de ananassmoothie het nodig geacht om mijn neus te voorzien van een geel laagje smurrie.

Gênant.

Chaotisch dagje

Ja, ik had aan mezelf beloofd om weer een beetje vroeger op te staan, om mijn ritme een beetje bij te timmeren. Maar nee, liefste vuilniskar, ik bedoelde daarmee niet dat jij me moest wekken vanmorgen om 7 uur toen je met je 'loeiende lichten' heel mijn kamertje in een oase van oranje, gele flikkertinten omtoverde. Normaal duurt het tot 's middags voor de mannen van de vuilnis onze straat onder handen nemen, dus niemand was voorbereid op jouw vroegtijdige passade.
Met als resultaat dat de overgrote meerderheid van mijn straatburen - pyjamagewijs - rond negen uur hun gele vuilniszakjes uitstalden, zich van geen kwaad bewust. Uiteraard snappen ze niet waarom hun zakjes daar nu nog steeds staan. Helaas zal de stoep nog geel uitslaan tot komende zondagavond. Tja, kotstudenten zeker.

Blijkbaar was het deze middag seniorenbijeenkomst in de Kinepolis. Een horde kwieke oudjes bestormde bijna de trappen van de cinema toen ik daar passeerde op weg naar het station. Heerlijk om te zien. Tijdens een normale filmavond zie je zelden of nooit + 60-jarigen rondom je. Ik vraag me trouwens af hoe het klinkt, zo een lachsalvo van een zaal vol valse tanden.
Serieus nu, super dat er zulke uitjes georganiseerd worden. Want wie wil er nu niet als pensioensgerechtigde lekker onderuit zakken in een zetel met een gigantisch scherm voor zich, wetende dat je zelfs zonder bril bijna niets van de film hoeft te missen? (Tenzij ze stiekem puberachtige streken vertonen en de zeteltjes achterin inpalmen. De 'Kinepolis Bastards'.)

En om mijn terugtocht compleet te maken, in het station van Lokeren werd ik bijna omver gesnuffeld door een kanjer van een drugshond. Nietsvermoedend zat ik daar op een bankje mijn Guidomagazine te lezen, toen ik plots een wel heel luid gehijg hoorde. Bleek die hond het gemunt te hebben op mijn tassen (kon ik best mee leven, het zou me verbazen dat er tussen de vuile was en schoolboeken een poedertje te vinden was). Maar even daarna beval zijn begeleider om ook mij volledig te besnuffelen. Net geen klauw in mijn bil, maar wel een fikse hartklopping tot gevolg. Je weet maar nooit, stel dat je per ongeluk naast iemand op de trein zat die drugs bij had, en dat die hond dat rook. Of misschien reageerde die ook wel op mijn angstige ogen. Brr. Was echt even schrikken.

Thuisgekomen, heel snel mijn loopschoenen aangetrokken en genoten van een machtige zonsondergang. Met rechts van me de E17 met de toeterende vrijdagavondchauffeurs, links van me 'de uitgestrekte Zeelse boerenvelden'. Klik.

Gij zijt mijne man ...

'Gij zijt mijne man ...'

Heerlijke zondagavondnostalgie. Hoe die woorden uit de mond komen van een geblondeerde, licht papzakkerige Koen De Graeve: simpelweg briljant. Van Vlees en Bloed is terug van weggeweest. Zelfs in de herhaling lijkt er geen slijt te zitten op de 'drogeworstenhumor' van deze bende klasseacteurs.

'Gij zijt mijne man ...'

Wou ik gisteren wel ook eventjes kwijt aan Ozark Henry. In een uitstekend werkende 'oldschool'-discman, schalde zijn stem gisterenavond door m'n hoofd. Het bracht de nodige rust over m'n te veel nadenkende, overkokende hersenpan. En het bracht ook opnieuw de 'goesting' naar boven om binnenkort nog eens een concertje mee te pikken van hem of een andere overgetalenteerde Belgische artiest. Suggesties altijd welkom.

'Gij zijt mijne man ...'

Dacht ik voorbije donderdagavond ook toen ik rondneuzend rondliep op de Boekenbeurs en bijna per ongeluk stootte op het mooiste mannelijk exemplaar dat aanwezig was daar in die overvolle hallen. Kobe Ilsen met name. Oke, een man uit het showbizzwereldje. Toch meer in zijn mars dan de gemiddelde (zelf uitgeroepen) schoonheidskoning die rondhuppelt in de catacomben van het 'BV-schap'.

'Gij zijt mijne man ...'

Niet. Staat in grote letters op zijn hoofd geschreven (en in nog grotere woorden in mijn hoofd geprent), dat telkens opnieuw verschijnt wanneer er een kink in de kabel zit tijdens de slopende regeringsonderhandelingen. Zucht. De politieke spelletjes die ene De Wever Bart speelt, lijken meer op een zoveelste poging tot volksmennerij, tot brood en spelen. Ik praat niet goed hoe de andere partijen zich gedragen ten opzichte van de partij die nogal slinks uit de onderhandelingen gevlucht is. Daarvoor reikt mijn binnenlandspolitieke analyseniveau niet ver genoeg, ondanks de boeiende lessen van Devos Carl afgelopen schooljaar. Maar laat ons een beetje redelijk blijven. BDW is een geweldig retoricus die iedereen van ons omver kan blazen met zijn ruime taalkennis, hier en daar is er ook een idee van hem dat me (slik) aanspreekt, toch is er nood aan een tegenmacht en een beetje meer vriendschappelijkheid.

Tot hiertoe mijn bijdrage aan het diepzinnige wereldje van Belgische Vedetten. Ik geef toe, af en toe smul ik wel eens van een Story-nieuwtje of Dag Allemaal-roddel. Het hoeft niet elke dag te gaan over Europese crisissen of Leopolds koloniale praktijken of Landgrabbing in Africa ofofof...

Maar ik moet wel toegeven dat ik voor dat laatste toch een lichte voorkeur voor heb :-)

Tokkel

Tokkel tokkel. Eerlijk? Ik ben geen muzikaal toptalent. Laat staan dat een noot bij mij enige vorm van herkenbaarheid doet oproepen. Tokkel tokkel. Oke, soms maak ik muziek in mijn hoofd, af en toe laat ik zelfs een paar klanken uit mijn mond ontsnappen. Nog eens eerlijk? Meestal lijkt het niet eens op hetgeen ik probeer na te murmelen. Tokkel tokkel. Maar met een gitaar in mijn handen lukt het me toch enige expressie uit te drukken. Druk in gesprek maakte elke snaar die ik aanraakte net die woorden in me los die al eventjes vastzaten. Ik geef toe, met mijn linkse poot, een rechtse gitaar bespelen: het blijft een beetje tegendraads. Maar dat is nu net hetgeen me zo aanspreekt.

Gent blijft trouwens gekke dingen doen met me. Daarnet bijna een overstekend mitje omver gereden omdat ik zo gefascineerd was door de luchtballon die bijna helemaal - letterlijk - de mist in ging. Gisteren toen ik net buitenstapte uit de bib, passerend voorbij de fietspomp, stak ik bijna mijn armen in de lucht toen een luide knal m'n oren vulde. Bleek de dame achter me te zijn, die net iets te fanatiek haar band had opgeblazen. En tijdens de les was het ook al niet ideaal om vliegende kruiwagens voorbij het raam te zien passeren. Maar goed, de metropool Gent laat zo maar weer zien waarom het de moeite waard is om af en toe eens duchtig rond te staren.

Nog een kleine noot ter afronding: heb een lijstje gemaakt met dingen die ik allemaal gedaan wil hebben voor m'n 25ste. En, laat het een opluchting zijn voor velen: muzikaal toptalent worden, staat niet in mijn top vijftien :-).

Tokkel.