Ja, ik had aan mezelf beloofd om weer een beetje vroeger op te staan, om mijn ritme een beetje bij te timmeren. Maar nee, liefste vuilniskar, ik bedoelde daarmee niet dat jij me moest wekken vanmorgen om 7 uur toen je met je 'loeiende lichten' heel mijn kamertje in een oase van oranje, gele flikkertinten omtoverde. Normaal duurt het tot 's middags voor de mannen van de vuilnis onze straat onder handen nemen, dus niemand was voorbereid op jouw vroegtijdige passade.
Met als resultaat dat de overgrote meerderheid van mijn straatburen - pyjamagewijs - rond negen uur hun gele vuilniszakjes uitstalden, zich van geen kwaad bewust. Uiteraard snappen ze niet waarom hun zakjes daar nu nog steeds staan. Helaas zal de stoep nog geel uitslaan tot komende zondagavond. Tja, kotstudenten zeker.
Blijkbaar was het deze middag seniorenbijeenkomst in de Kinepolis. Een horde kwieke oudjes bestormde bijna de trappen van de cinema toen ik daar passeerde op weg naar het station. Heerlijk om te zien. Tijdens een normale filmavond zie je zelden of nooit + 60-jarigen rondom je. Ik vraag me trouwens af hoe het klinkt, zo een lachsalvo van een zaal vol valse tanden.
Serieus nu, super dat er zulke uitjes georganiseerd worden. Want wie wil er nu niet als pensioensgerechtigde lekker onderuit zakken in een zetel met een gigantisch scherm voor zich, wetende dat je zelfs zonder bril bijna niets van de film hoeft te missen? (Tenzij ze stiekem puberachtige streken vertonen en de zeteltjes achterin inpalmen. De 'Kinepolis Bastards'.)
En om mijn terugtocht compleet te maken, in het station van Lokeren werd ik bijna omver gesnuffeld door een kanjer van een drugshond. Nietsvermoedend zat ik daar op een bankje mijn Guidomagazine te lezen, toen ik plots een wel heel luid gehijg hoorde. Bleek die hond het gemunt te hebben op mijn tassen (kon ik best mee leven, het zou me verbazen dat er tussen de vuile was en schoolboeken een poedertje te vinden was). Maar even daarna beval zijn begeleider om ook mij volledig te besnuffelen. Net geen klauw in mijn bil, maar wel een fikse hartklopping tot gevolg. Je weet maar nooit, stel dat je per ongeluk naast iemand op de trein zat die drugs bij had, en dat die hond dat rook. Of misschien reageerde die ook wel op mijn angstige ogen. Brr. Was echt even schrikken.
Thuisgekomen, heel snel mijn loopschoenen aangetrokken en genoten van een machtige zonsondergang. Met rechts van me de E17 met de toeterende vrijdagavondchauffeurs, links van me 'de uitgestrekte Zeelse boerenvelden'. Klik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten