Met het liedje 'Sunday morning rain is falling ...' dreunend in mijn hoofd vertrok ik gisteren richting Gent. Helemaal geen regendruppel in de lucht, maar toch bleef het melodietje onder mijn hersenpan klinken. Een uurtje extra slaap had me duidelijk een beetje licht in het hoofd gemaakt.
Overstappend in Lokeren viel mijn oog op het stationsplein vlak naast het perron. Een hele horde kraampjes en kwetterende zondagsmensen trok mijn aandacht. Juist ja, de wekelijkse Lokerse rommelmarkt. Na een lichte 'twijfelachtigheid' besloot ik de eerstvolgende trein voorbij te laten donderen, om toch maar zelf een kijkje te kunnen nemen tussen de mufruikende (vermengd met de 'frisse' geur van hotdogs en andere hongerstillende attributen, want ja, ook op zondagochtend durven mensen te zondigen) spulletjes.
Lustig ronddolend viel m'n oog op een bende jonge kabaalmakers. Met een flesje (fluitjes-)bier in de hand deden ze een poging tot onderhandelen. De rommelmarktverkoopster hield echter voet bij stuk en weigerde een beer van z'n T-shirt te ontdoen omdat de rebelse kerels toch zo graag even wilden testen wie de stoerste borstkas had. Verdere ontwikkelingen heb ik bewust aan me laten voorbijgaan. Een bruine, lederen tas had mijn blik gekruist. Een kleine tinteling zorgde ervoor dat mijn nieuwsgierigheid het won van mijn 'nee, ik heb al genoeg - ongebruikte - tassen staan in mijn collectie'. Bij nader inzien was de verliefdheid toch niet groot genoeg om de portemonnee boven te halen. Wel nog snel een paar cd'tjes meegegraaid en - slechts twee euro armer - dan opnieuw het perron opgeklommen.
Beland in Gent kroop alweer het zondagochtenddeuntje in mijn hoofd. (On)Bewust reed ik met een metersbrede glimlach door de straten die ik ondertussen bijna blindelings onveilig kan maken. De eerste jogger die ik tegenkwam, leek de aanmoediging iets te gretig aan te nemen en liep bijna tegen een boom terwijl hij knikte en zijn wittetandenlachje bovenhaalde. Toen ik op mijn kot terechtkwam, kon ik trots zeggen dat ik zowat elke menselijke huidskleur gepasseerd was, en dat iedereen het blijkbaar wel aanstekelijk vond om een zondagse opstoot van vrolijkheid te zien passeren.
Na een looptochtje en een alweer vernieuwende ontdekkingstocht in het Gentse, kon dat gesmaakte zondaggevoel opnieuw een weekje z'n schelp inkruipen. (Wanneer ik nog maar denk aan het woord 'schelp', komt spontaan het gekende Coolsaet-deuntje 'Nationalisme is een lege schelp die ingevuld moet worden' ... bovendrijven. Tot daar mijn schoolse kennis)
Adios
Geen opmerkingen:
Een reactie posten