Lieve baby aan de andere kant van de muur,
Ik begrijp dat het moeilijk was om er aan te weerstaan.
Die vreugdekreetjes waren vast en zeker terecht.
Laat het me even heel duidelijk stellen:
Mijn felicitaties met wat je ook in je jonge carrière gepresteerd hebt.
Ik gok op de eerste stapjes.
Maar kan je alsjeblieft je ouders een spoedcursus cadeau doen: 'hoe hou ik mijn onstuimig ouderschap onder controle?' De 'waaaaawtjes' 'bravo'tjes' en de 'ja..ja..jaaaa' waren wellicht alleen maar aanmoedigend bedoeld. Doch, ik kon het niet laten om me daar ook een levendig tafereeltje bij voor te stellen: de papa en de mama op de knieën, kinderlijke geluidjes aan het produceren, terwijl jij, hen recht in de ogen kijkend, in een moment van pure ontlading, dat eerste onevenwichtige voetje voor het andere plaatst, om dan brullend neer te ploffen op die billetjes omringd door de zachte textuur van pamperstof...
Bij deze was mijn focus helemaal losgeslagen.
Met flarden van het Mobutu-tijdperk in mijn hoofd, vormde ik me een beeld van de baby in een luipaardpakje, blik op oneindig, met een uitdagend attitude hoog uittorenend met het typische hoedje op het veel te grote babyhoofd.
Whatever.
Het is toch niet mijn schuld dat het net deze avond 'D-day' (De Driehonderdvijvenzestigste-poging-om-onze-kleine-deftige-grotemensen-manieren-aan-te-leren-Dag) is? Ik noem het een 'fend-for-yourself-attitude'. Een verschijnsel dat tijdens het Mobutisme wijdverspreid was.
Ik begin onnozelheden te kwaken. Bij deze hou ik wijselijk mijn mond (lees: ik stop met onzin te typen).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten