Vandaag viel het me op hoe iedereen zo z'n eigen zondagse ritueeltje heeft. Een mengelmoes van activiteiten en zottigheden - langslapers voor één keer niet inbegrepen.
Eerst heb je daar die onfortuinlijke mountainbikers. Met modderspetters bedekt van kop tot teen. De ene al meer in het zand bijtend dan de andere. Uiteraard had ik niet verwacht dat de route-uitstippelaars net mijn looptoertje uitgekozen zouden hebben om hun tweewielers op los te laten. Na enig heen-en-weer gediscussieer in mijn hoofd, dan toch maar beslist om de mountainbikers tegemoet te lopen. Ik zou niet wijken. Oke, een keertje dan, een beetje laat zag ik de tegenligger en moest ik wel eventjes kennismaken met de verse modder. En ja, ook toen die fotograaf daar in aanvalspositie lag om toch maar de beste kiekjes te nemen - daar ben ik even subtiel langsgeglipt. De 'goeiemorgens' kwamen al even spontaan als de omkijkende blikken. Een van die 'beren' hoorde ik doodleuk opmerken: een beetje jong, dat 'jogsterken'. Grr als ik een woord haat dan is het dat wel. Oke, ik ben geen sprintster, maar 'jogsterken' klinkt zo beneden alle peil. Wacht maar tot ik hem zeg dat ik eigenlijk bijna dezelfde afstand als hem afgelegd heb.
Ook de paardenmannen haalden vanmorgen hun beestjes van stal. In volle galop (de paarden uiteraard, ik heb het zelf ook wel eens geprobeerd, maar met twee benen was dat niet zo indrukwekkend) voelde ik hun hoeven steeds dichterbij komen. Stiekem was ik wel een beetje op m'n hoede en miste daardoor op een haar na m'n bocht.
Dan waren er nog de wandelaars met een waaier aan hondensoorten. (De ideale manier om mijn hondenangst onder controle te houden.) Een visser die een 'kanjer' bovenhaalde. De seingevers. De zondagchauffeurs. De vogelzoekers. De jagers. De staarders.
Voor elk wat wils.
Mijn voeten blijven voorlopig vastgeroest, ploeterend in de modderige bossen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten