Ik voel het al.
Ze komen er aan.
Er is niets dat ze nog tegenhoudt.
Mijn (wortel-brocolli-paprika-ajuin-prei) brokkensoep is een van die typische symptomen.
Ook de fristibrikjes - die in startpositie staan in de kelder - zien er onheilspellend uit.
Hoef ik nog meer te zeggen?
De wegdroommomenten in de bib zullen binnenkort ingekort worden. Al blijft het me enorm fascineren hoe de werkmens rechttegenover mij zijn dag inplant. Sowieso neem ik een tactische plaats in. Ergens vlak aan het raam, met kans op afleidingsgevaar. Wanneer het lichtjes begint te schemeren, licht het gebouw voor me langzaam op. De ene na de andere 'nine-to-five' werkmens zie je rechtspringen. Of in sommige gevallen: rechtstrompelen. De fluovestjes worden aangedaan, een laatste woordje met de collega's gewisseld en dan wordt er op zoek gegaan naar het vervoersmiddel dat de laatste rechte lijn naar huis inzet. Raam na raam krijgt een donker tintje. De enkele zittenblijvers zijn sowieso de strevers van het bedrijf (of de eeuwige computernerds). Of hoe je dat 'we-leven-in-een-bokaalgevoel' ook in de bib kan ervaren.
Mijn gsm die door m'n kot fladdert,
rondvliegende dakpannen,
lopen als het stormt,
knopen die zomaar van m'n jas springen,
té veel plannen maken voor februari,
...
Het zijn allemaal symptomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten