Wat NU?

Zowat de meest voorkomende vraag die ik sinds mijn thuiskomst in beide oren heb horen dreunen.

Nu bijvoorbeeld schrijf ik een blogtekst op mijn Wittekipblog.
Nu ben ik bijna op weg naar de wc omdat een hoogdringendheid me roept.
Nu bekijk ik m'n Facebookpagina.
Nu weet ik nog steeds niet het exacte antwoord op de vraag 'wat nu'. 

Is dit wat jullie wilden horen? 

Een teveel aan plannen en ideeën dwingt me om even een welgemeende zucht te laten ontglippen. Op een jaar tijd heb ik de 'half(ge)wassen' fase door gesparteld. Ondertussen zit het groen niet enkel achter mijn oren, maar voel ik het langs alle mogelijke hoeken en kanten kriebelen. Oneindig veel mogelijkheden doemen voor me op.

Misschien begin ik wel m'n eigen zelfpluktuin of benoem ik mezelf tot rondfietsende bioboerin of zorgboerin. Dan heb ik nog dat boek waar mijn vingers willen inkruipen. Of professioneel 'blogster' dat zou nog iets zijn. Ook wil ik schapenwollen beenverwarmers maken en jongleerballetjes naaien. Misschien word ik wel schapenherder. Of als je lang genoeg doordramt, zie ik mezelf wel een walnotenboomkwekerij beginnen - in september zaai ik mijn eerste boom - en dan organiseer ik snoeiharde notenfeesten. Ik wil op een afvalberg kruipen en mijn eigen windmolen bouwen - zie mijn inspiratieheld: William Kamkwama. Of wie weet, krijg ik wel een jobaanbieding als 'professionele berggeit'. 

Professionele berggeit

Nu zonder zeveren: daar zit toekomst in, toch?  

En dan zijn er die onvervalste sollicitatiebrieven, die je dan moet schrijven wanneer je een job in het 'normale circuit' achterna holt  - je weet wel ... zoals het hoort. Of dat zeggen ze toch. Dagenlang schreef ik mijn eigen - ietwat ludieke, doch stijlvolle (al zeg ik het zelf) - brieven. Tot ik vandaag las hoe een 'echte motivatiebrief' er uit moet zien. Op z'n braafst gezegd: de saaiheid krult van het blad. Voor de job van mijn leven zou ik deze motivatiebrief opsturen:

Geachte,

Ik ben Evelien en ik ben wie je zoekt. De job van mijn leven ligt in jouw handen. Het is te nemen of te laten: voor je het weet ben je, je handen kwijt. Als ik ergens mijn klauwen inzet dan doe ik dat niet enkel ter uiterlijk vertoon. Als een boom zal ik mijn wortels een voor een vastklampen aan alle (on)doorgrondelijkheden die je me voorlegt. U hoort het al, weer zo eentje die je (binnenkort) snoeien zal. Groot zal jouw verwonderlijkheid zijn als die snoeioperatie er alleen maar voor zorgt dat ik het volgende jaar dubbel en dik terugkeer. 

Hoogachtend, - ook laagachtend als je niet van de grootsten bent, ik duld geen discriminatie in mijn brieven.