Geen idee hoeveel ik er heb, en wanneer ze er op gezet zijn. Onmogelijk om het bij te houden. Maar een feit is dat ik er vol van sta. Vol met beten. Beesten die zich te goed doen met mijn bloed. Zijn het vlooien, zijn het muskieten? Wie zal het zeggen. Alleszins zit ik hier al dagen te proberen om mijn nagels niet in de jeukende ' zwellende boebels' te steken, maar geloof me, niets zo moeilijk als dat.
Vandaag hebben we dolfijnen gespot. Met een houten vissersbootje vaarden we richting Braamspunt. De Surinamerivier over, de zee in. Eerst met weinig resultaat. Enkele plensbuien kregen we over ons, maar geen dolfijn te bespeuren. Maar dan plots kwam er beweging van onder de golven. Enkele kleine dolfijnenvinnen kwamen en verdwenen weer. Heel leuk om te zien hoe die dieren een spel met ons speelden. Geen haarscherpe kiekjes kunnen maken, maar wel een unieke belevenis.
Aangekomen in Braamspunt, begroetten enkele uitgemergelde honden ons al op de oever. Met vragende ogen tuurden ze richting onze koelbox. Zwerfhonden zijn geen zeldzaamheid in Paramaribo. Maar deze beestjes hadden duidelijk genoeg van de vis die ze elke dag op hun bord kregen.
Braamspunt is een klein, verwaarloosd vissersdorpje. (Jammer dat het nog niet gelukt is om foto's te publiceren, want die beelden zouden boekdelen spreken.) Confronterend, maar over al het vuilnis heen, toch een mooi beeld. Hoe deze vissers samenleven, die vraag stel ik me nog steeds.
Voor we terug aanmeerden, deden we nog even een tussenstop op 'Fort Nieuw-Amsterdam'. Een fort gebouwd tijdens de koloniale tijd. Enkele kanonnen, een oud gevangenisgebouw en een schuilbunker later zaten we alweer in Marcels bus.
Ook al was de zon vandaag beperkt, toch zitten we hier nu allemaal met een rood hoofd te gloeien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten