Na een tweetal weken isolement in mijn wereld zonder internet, heb ik toch de weg naar het web teruggevonden. Gek welke impact zo een scherm heeft op onze werelden. Ik weet nog goed toen ik een beginnende tiener was, hoe hard ik uitkeek naar dat uurtje computeren. Nochtans is een computer niet meteen mijn beste vriend. Nu goed, dat hebben we dan weer gehad.

In die twee weken zijn er wel enkele verhalen de revue gepasseerd.

6 december

Gisteren in de auto op weg naar Gent hoorde ik toepasselijk het liedje : ‘ik ben toch zeker Sinterklaas niet’ van Kinderen voor Kinderen. Nostalgie alom als ik daaraan terugdenk. Het was mijn allereerste cd’tje, gewonnen bij een wandelzoektocht op mijn toenmalige lagere school. Blauw heb ik die cd gedraaid. Jammer genoeg is dat plaatje verloren gegaan in een van de dozen bestemd voor het containerpark of misschien ligt hij gewoon ergens te verkommeren op onze overbeladen rommelkamer.

Ik ben net terug van een deugddoend looptochtje door het Gentse. Ik heb me letterlijk en figuurlijk op glad ijs begeven. Op sommige plaatsen lagen er nog verraderlijke ijsspiegels op het voetpad waardoor het meermaals leek alsof ik op een loopband liep en met moeite meters vooruitkwam. Daarnaast was het verkeer in de spits nog niet zo goed wakker, denk ik. Gelukkig valt een witte muts op in de donkere stad. Het was wel een stinkende goedemorgen die ik kreeg van de stad. De kachels en andere ‘warmhoudtoestellen’ hebben er voor gezorgd dat er bij momenten een doordringende geur m'n neus binnendrong.

In het Zuidpark stonden drie werkmannen te kijken hoe het in godsnaam mogelijk was dat die fontein dichtgevroren was. Hallo? De laatste week op de Noordpool gezeten? Even verderop kwam ik een man tegen die verdacht heel hard leek op mijn (vroegere) huisbaas Marcel. Heel leuk om dat Surinaams gevoel even terug te beleven. Al moet ik zeggen dat mijn inlevingsvermogen wel geweldig groot moet zijn, met een muts op mijn hoofd, wanten rond mijn verkleumde vingers en een sjaal over mijn rode hoofd leek het in de verste verte Suriname niet.

7 december

Ik heb me vandaag toegelegd op het afluisteren van enkele boeiende conversaties. Eenmaal in de week spring ik de trein op in Gent-Dampoort richting Lokeren, om uiteindelijk in het Zeelse te belanden. Onderweg vang ik steeds de meest geweldige gesprekken op. Op het Dampoortstation hoorde ik vanavond een groep arbeiders geamuseerd een discussie aangaan omtrent de politieke realiteit van vandaag. Vooral een ruige man met lange haren was er van overtuigd dat de media te veel druk leggen op de onderhandelaars. Volgens hem zal het allemaal wel zijn gang lopen zolang ze hen maar wat meer met rust laten. Een andere man kon er maar niet bij dat het zo traag kon gaan: ‘ze zouden verdorie wat meer peper in hun gat moeten steken’. Enfin, een uitkomst van hun conversatie was nog niet in zicht toen mijn trein kwam aangesneld.

Daar nam ik plaats bij drie andere treinzitters. Een daarvan was volledig verdiept in een boek van Dan Brown, de andere twee rolden van het ene in het andere onderwerp. Eerst ging het over een zekere Igor die blijkbaar een onverdraaglijke lichaamsgeur met zich meesleept. Even later waren ze het er over eens dat Geert Hoste de laatste jaren wel echt niet meer is wie hij ooit geweest was. Een van de twee omschreef hem als uitermate vermoeiend. En zo kwamen ze naadloos (?!) terecht bij Peter Van Den Begin. De nieuwe film ‘Frits & Freddy’ willen ze geen van beide missen. Van Peter naar Oud België en naar de Antwerpse AB. Ze hadden alleszins stof voldoende om hun tocht richting Antwerpen-Centraal verder te zetten. Ik moest er (jammer genoeg) af in Lokeren en zo verder richting perron A waar een boemeltreintje me opwachtte om de laatste vijf minuutjes naar Zele comfortabel te maken. Hier weinig of geen animatie. Buiten een meisje die gebeld werd, maar die het ‘te gênant vond om in de trein te vertellen’.

Op mijn terugweg was het vooral de stilte die opviel.

16 december alias 'vandaag'

Net terug van een onvoorziene avond. Het Boekenfestijn in Flanders Expo is trouwens een echte aanrader als je houdt van rondneuzen in een fabriekshal op zoek naar enkele parels van boeken tegen weggooiprijzen. Geen boekenbeurstaferelen, wel duizenden boeken, speurende Gentenaars en gewoon een heel goedkope manier om je boekenkast te vullen.

De terugweg naar het centrum verliep net iets minder vlot dan gepland. De tram leidde ons voorbij de periferie van Gent. Toen we uiteindelijk het Gravensteen naderden, waren we alweer een uurtje verder. Op de terugweg naar mijn kot, kon ik het niet laten om toch even over het Sint-Pietersplein te lopen, om een vleugje kerstsfeer op te vangen.

Ohja, mijn ros is alweer in de maak ... dus voorlopig hou ik bij wandelingetjes in het Gentse.

Droomze