Kopiekot

Eindelijk. Het moment van opperste verlossing. Opluchting. Tijd om het kopiekot op te zoeken. Want je denkt: het is zover, ik ben er helemaal klaar voor. Nog enkel die formaliteit afronden en dan kan ik weer een beetje ademhalen. Formaliteiten zijn peanuts. Slechts een kwartiertje werk. Nee, zolang niet. Dat was buiten de stagiaire gerekend. Niets tegen stagiaires. Ze was zelfs vriendelijker dan de norse Ledebergs sprekende kassadame die haar portie cafeïne in de ochtend duidelijk nog niet goed weet in te schatten.

De stagiaire leverde goed werk, gewoon een beetje traag. Misschien lagen mijn eisen te hoog. Hoewel die in mijn ogen best meevielen.

"Ik wil heel graag mijn thesis laten afdrukken. Het zijn ongeveer 320 pagina's, enfin, de vier versies samengeteld uiteraard. Zwart-wit en recto-verso graag. Ik denk aan het milieu, zie je. Ohja, op de site zag ik dat het met een studentenkaart goedkoper is. Die heb ik. En doen jullie ook aan inbinden? Zo ja, ringetjes of lijmen? Nee, ik wil geen 'plastiekjes' aan de voor-en achterkant (milieumilieumilieu). Geef maar een iets dikker blad, ja graag. Doe maar lijmen. Of nee, geef ringetjes, dat is gemakkelijker voor de lezers - puntjes scoren bij mijn promotor, niet waar. Misschien moet ik de eerste pagina toch niet recto-verso doen. Doe het vanaf pagina 2. Oeps, ik denk dat het papier van de printer leeg is. Oh en de inkt lijkt me ook niet meer zo zuiver. Hoeveel zou het ongeveer kosten in het totaal? Kan ik met de bankkaart betalen? Toch nog even nakijken, je weet nooit. Dank je wel." 

Moeilijke klant, zeg je? Nee hoor. Ik vond het best sterk van mezelf. Ik wil het gewoon milieubewust doen. En liefst nog goedkoop als het kan en het oog wil ook wat natuurlijk. Ik blijf een student. Nu ja, nog even dan. Mijn twee favoriete thesisnummers passeerden de revue in het uur dat ik lustig met mijn vingers draaide, wachtend op de ultieme 'oplevering'. We are young - Fun ft. Janelle Monáe en Little Talks - Of Monsters and Men. Bijgelovig ben ik niet. Misschien goedgelovig, een tikkeltje naïef.

Het voorwoord van mijn thesis spreekt boekdelen.

"Een masterproef schrijven vraagt net dat tikkeltje extra van een student. Er zijn dagen van opperste concentratie waarop alles heel vlot lukt en waarbij je denkt: ik red het wel. Maar dan zijn er van die ontelbare momenten dat je snakt naar nieuwe inzichten, dat je hopeloos op zoek bent naar het juiste woord, dat je een belangrijk document bent kwijtgeraakt in het oneindige doolhof, ook wel 'computer' genoemd en dat je, hoe hard je ook probeert, het bos doorheen de bomen niet meer ziet. En het zijn net die momenten waarop ik de steun van verschillende mensen rondom mij heel hard gevoeld heb." 

Amen en uit