Gent op zaterdag

Deze middag met mijn papa Ikea verkend. Slechts een kwartier hebben we nodig gehad om heel de showroom te doorkruisen. Geen onnodige haltes: in één 'rechte' lijn vooruit.
De zetels heel snel bekeken en tot een besluit gekomen. Een grijs zetelbed heeft de keuring doorstaan. Zonder morren de weg naar het magazijn gevonden en met een groot bruin pak toegekomen aan mijn kot.
Opnieuw een race tegen de tijd. Armleuning hier, ruggensteun check ... klaar. Mijn kot krijgt eindelijk dat 'cosy' gevoel waarnaar ik al een tijdje op zoek was.

Ondertussen ook tot het besluit gekomen dat de Blaarmeersen toch een looptochtje waard zijn. Al meerdere keren spookte het door mijn hoofd om op m'n fiets daarheen te rijden, een 'rondje' te rennen en dan terug te keren.Telkens hield de gedachte aan tijdverspilling me bezig. Nu we er echter voorbij reden en de vele zaterdagse joggers zagen, lijkt het me geweldig om bij de grote familie van Watersportbaanjoggers te horen. Ik vraag me trouwens af hoe het met de Gentse marathonman gaat. Misschien wel tijd om deze week ook effectief de daad bij het woord te voegen.

Vandaag ook dé karikatuur van de Gentse 'sociale probleemgevallen' gezien. Een sigaret in z'n mond, T-shirt maatje small (terwijl hij duidelijk enkele X-en voor zijn L mocht schrijven), een bouwvakkersreet om u tegen te zeggen en een zus/vriendin/mede 'sociaal probleemgeval' dat door het raampje kroop om haar hond/'vlooi' uit te laten. Mocht ik een foto getrokken hebben, zou ik misschien wel de Pullitzerprijs kunnen winnen. De ideeën voor een reportage stroomden rijkelijk onder mijn kruin. Zou ik het puur journalistieke dan zo hard missen?

Ik voel me nu wel schuldig over het gebruik van de term 'sociale probleemgevallen'. Toch denk ik dat de aandacht daarnaartoe in Gent en andere grote steden serieus moet aangewakkerd worden. De armtierige woonomstandigheden liegen er niet om ... maar bij wie ligt de fout? Voor mij een onbeantwoorde vraag. Toch eens denken over een reportage dan.