Met 'Housewife' van Daan op de achtergrond lukt het altijd iets beter om me vol overgave te storten op het schoolwerk dat zich stelselmatig opstapelt. (Al moet ik zeggen dat ik toch al de zwaarste brok onder handen genomen heb, met name Politicologie ... een spontane huivering ontsnapt me bij het typen van het onheilspellende woord.)
Rond half vijf viel er gisterenavond al een lichte duisternis te bespeuren boven het Gentse. De winter probeert stilaan het heft in eigen handen te nemen. Aan de ene kant geniet ik van het knusse gevoel, de kerstsfeer die binnenkort weer zal bovendrijven. Gent straalt dan een heleboel gezelligheid uit. Jammer genoeg zal het 'MusicForLife - huis' dit jaar niet te vinden zijn op het Woodrow Wilsonplein. Dat zorgde twee jaar lang voor een extra boost tijdens de blok.
Aan de andere kant is de winter soms heel gemeen. Met dikke wanten nog steeds verkleumde vingers hebben, de bende toeristen die geen centimeter wijken wanneer je zelf een weg probeert te zoeken op weg naar een nuttige bezigheid, zoals in de les aanwezig zijn. Sneeuw en ijs vind ik een paradijs, maar ik moet nu al slikken als ik eraan denk hoe in godsnaam ik zonder de zotste toeren uit te halen, aan de Sterre zal geraken.
Ondertussen rijd ik rond in Gent met mijn mama's vervangfiets. Een verademing als je weet dat deze banden tenminste hard staan en de remmen werken. Elke berg durf ik aan. Gisterenavond heb ik me nog een weg gebaand door de overpoort toen ik terugkeerde van een knotsgek avondje samenzijn met vriendinnen. Van waar die massa uitgaanders blijft komen, ik weet het niet. Enfin, ik was maar al te blij dat ik op een snelle fiets zat, toen een jongen al roepend me probeerde duidelijk te maken dat hij wel graag een ritje op mijn fiets wou maken.
Straks is het alweer weekend. Week acht is bijna voorbij. Je kan niet geloven hoe snel de dagen voorbij gaan. Ik heb een dubbel gevoel wanneer ik vooruitblik. Ik kijk uit naar dat kerstgevoel, maar de uurtjes die ik zal slijten achter mijn bureau en in de Boekentoren, dat verdring ik nog een beetje. Al moet ik stiekem toegeven, dat ik ook kan genieten van die bloksfeer ... heel af en toe toch.
En Daan blijft gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten