Terwijl mijn verse brokkensoep pruttelt op het vuur - jawel, een gezonde kotstudent - laat ik mijn ogen over mijn 'vernieuwde' kot glijden. M'n zetel maakt het plaatje compleet. Ook de poster aan de muur en de foto's overal verspreid, geven me dat heerlijke thuisgevoel. Om het verder nog een beetje op te smukken, ga ik komende weken enkele rommelmarktjes en kringwinkels afschuimen. Vooral de rommelmarkt op Sint-Jacobs op vrijdagochtend geniet mijn voorkeur. Maar het vergt wel enige moed om mijn wrak (alias fiets) op te springen en daarheen te rijden. Nochtans heb ik 'de bergen van Gent' al meerdere keren onder mijn wielen zien voorbijhobbelen. En wanneer ik de kasseistrook van mijn straat bedwing, lijkt het wel alsof ik opnieuw in een gammel busje over de Surinaamse weggetjes kruip.
Vanmorgen zat ik met slaperige ogen te ontbijten, toen plots het geneurie van een kotgenote mijn kamer vulde. Mijn kot was vroeger de giga-garage van het studentengebouw. Nu blijft er slechts een kleine ruimte over waarin er net zes fietsen passen. (Ik ben nummer zeven...geen plaats voor mijn wrak ) Mijn studio is echter zo ingericht dat er een kleine mezzanine is boven dat fietsenhok. En daar slaap ik. Slechts gescheiden door een dunne muur, hoor ik met andere woorden alles wat er in dat hok gebeurt. Toen die bewuste studente dus met haar Ipod meezong, was ze zich van geen kwaad bewust. Gelukkig was er ook geen sprake van kwaad opzet. Wel een moment van innerlijke pret, bij mij weliswaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten