Amerikaanse ambassadeur

Vorige week kreeg ik plots een envelop in mijn hand gedrukt. De met goudomrande letters van mijn naam verraadden al dat het een formele brief zou zijn, net zoals de stempel van de Amerikaanse ambassade.

'The Ambassador of the United States of America, John R. Nay, requests the pleasure of the company of Ms. Evelien Van Doorsselaere to a formal luncheon in honor of Women's History Month'

En gisterenmiddag gingen ik en Afra, een van mijn lieve collega's, op zoek naar het huis van de Amerikaanse ambassadeur. Moeilijk om te vinden, was het niet. De Amerikaanse vlag wapperde in de tuin van de riante villa. Bewakers stonden aan de poort om onze aanwezigheid te bevestigen op de lijst van uitgenodigden. Mijn fotocamera mocht niet mee binnen. Een van de bewakers stak het veilig in een opbergkastje en overhandigde de sleutel aan mij.

Toen we binnenkwamen, merkten we dat er helemaal niet zoveel aanwezigen waren dan gedacht. Slechts drie tafeltjes van gemiddeld 7 personen stonden in de woonkamer van de villa. Een tafel was volledig leeg, die journalistes hadden hun kat gestuurd. Wij schoven aan bij de ambassadeur hemzelve. De soep was al opgediend, want wij waren - op z'n Surinaams - een uurtje te laat.

Het was een unieke ervaring. Gezelligheid ten troef, maar met de nodige gereserveerdheid. Toch waren enkele journalistes brutaal genoeg om even de spot te drijven met Obama. 'Obama, for me he is like a Aboma.' Oftewel een anaconda in het Surinaams. Gelukkig kon de man er mee lachen. Zeker wanneer de bewuste vrouw een anekdote vertelde over de recente klimaattop in Suriname. Toen zij in de 'onderwatertrein' zat op weg van Kopenhagen naar Zweden, werden plots de remmen dichtgegooid. Op dat moment zweefde het vliegtuig van Obama door de lucht. Alle verkeer in de omgeving kreeg het sein om te stoppen. En zoiets kon de goedklapse freelance journaliste niet verkroppen.

Enfin. Het eten was top. Het kleine stukje chocoladetaart smaakte hemels. Jammer genoeg was mijn maag niet helemaal in orde en kon ik slechts genieten van enkele kleine hapjes, maar de pastalasagne is een leuk ideetje voor wanneer ik opnieuw in Zeelse contreien vertoef.

Op het einde van de lunch, kreeg ik de kans om met enkele hoge pieten van de Amerikaanse ambassade te praten. Ze spraken hun lof over mijn artikel over Black History Month - ondertussen alweer weeeeeken geleden - met als gevolg dat mijn hoofd nog een beetje harder gloeide dan voorheen. En geloof me, ik zag er al uit als een kreeftje. Even een moment van intense fierheid.